Afgelopen weekend startte in de Brusselse Botanique het jaarlijkse festival Les Nuits Botanique. Omdat het weer niet is wat het zou moeten zijn in de maand mei (dixit VRT-nieuwslezer Lucas Vanclooster) overheerst in de tent die staat opgesteld in het park aanvankelijk een koudegevoel. Gelukkig waren er een aantal concerten waar we ons aan konden opwarmen.
Ondanks de vooruitblik van een avondje met nieuwe sensatie Dum Dum Girls of het Deense hip-hopopdondertje Lucy Love in één van de andere zalen van het complex opteerden we dus toch maar voor de Chapiteau. Bijna zorgden de ellenlange files op weg naar Brussel ervoor dat we de eerste groep van de avond niet haalden. Gelukkig was er de ingebouwde GPS van de chauffeur van dienst waardoor we bijna niets misten van opener A Sunny Day In Glasgow. De naam doet anders vermoeden maar dit zestal is niet afkomstig uit Schotland maar uit Philadelphia. De groep bracht afgelopen jaar hun tweede album ‘Ashes Grammar’ uit. Na verscheidene persoonswissels (ongelukken, leden die hun studies terug aanvatten, …) heeft de groep, misschien, stilaan een vaste bezetting gevonden. Het zestal brengt op het podium strakke dromerige popsongs verstopt onder een dikke shoegazelaag. De tweede gitarist neemt dat laatste wel erg letterlijk want die heeft een heel optreden lang naar zijn schoenen gestaard. Hoofdrol in de band is weggelegd voor de twee vrouwelijke leden, Annie Frederickson en Jen Goma. Zij eisen, niet onterecht, de aandacht op. De vier mannen rond hun concentreren zich vooral op hun respectievelijke instrument. Potentieel is er misschien wel aanwezig, maar echt wild werden wij alvast nog niet. En de groepsnaam was alleszins voor Brussel vandaag ook niet echt toepasselijk.
Met vier groepen op de affiche vanavond beloofde het alvast een drukke avond te worden. Vreemde eend in de bijt was vanavond het moeilijk gespelde RAz oHARA ANd THE odd oRCHESTRA. Met dit vehikel zoekt de van oorsprong Deense muzikant Patrick Rasmussen al een aantal jaren de hoeken en kanten van het Berlijnse nachtleven op. Zo werkte hij al samen met Apparat. Hier zorgt hij met zijn soepele stem en leden van zijn orkest voor een aantal sferische, donkere elektronische popsongs. De bedaarde frontman worstelt een heel optreden lang met zijn sjaal en zijn koude voeten. Zorgt dat ervoor dat het nooit echt beklijft ? De eerste nummers zijn aanvankelijk nog wel muzikaal warm en boeiend. Maar wat volgt in het middenstuk is echter te langdradig om te blijven boeien. Op het einde van het optreden beklaagt de man er zich dan ook nog over dat ze nog niet eens halfweg hun optreden zijn. De harde wetten van muziekfestivals zijn blijkbaar niet aan de man besteed. In andere, warmere omstandigheden willen we dit zeker nog een kans geven.
En dan was het tijd voor The Dodos. In 2008 brachten ze het fantastische album ‘Visiter’ uit en mochten ze de Chateau op Pukkelpop platspelen. In 2009 verscheen dan het wisselvallige ‘Time To Die’. Een album waarop we een zoekende groep hoorden. Maar dat de groep vooral live blijft staan voor opwindende optredens mochten ze ook hier weer eens komen bewijzen. Het drietal, met in de hoofdrol zanger-gitarist Meric Long en drummer Logan Kroeber, trapte de set furieus af een hield dat een heel optreden lang vol. We hoorden opnieuw opzwepende versies van o.a. ‘Fools’, ‘Jodi’ en ‘Fables’. In het middenstuk van het optreden liet de groep, die net in een studio in San Francisco aan nieuw album hebben gewerkt, een aantal nieuwe nummers horen. Die nummers beloven alvast voor het nieuwe album. Fascinerend bij de groep blijft alvast wat drummer Logan Kroeber uit zijn drumkit roffelt. En daarmee tekende groep opnieuw voor een puik optreden ondanks de reserves die we dus hadden na hun laatste plaat.
Afsluiter in een kouder wordende tent was het Amerikaanse Deerhunter. De band rond Bradford Cox heeft al jaren een turbulente verhouding met zichzelf. Er zijn zelfs periodes geweest waarin hun muzikale samenwerking stopgezet was. In 2008 keerden ze dan terug met het album ‘Microcastle’. Net als op hun platen tapte de band voor dit optreden uit een heleboel muzikale vaatjes. We hoorden noiserock, shoegaze, indierock en pop versmelten tot de toch unieke sound die de band kenmerkt. Of de problemen binnen de groep volledig zijn opgelost durven wij te betwijfelen gezien de cynische commentaren die Cox soms de tent inwierp. Maar goed die spanning zorgde wel voor een behoorlijk strakke set. Een set die door de donkere ruimte meer indruk maakte dan die van afgelopen zomer op Pukkelpop. Misschien wel omdat deze muziek gewoon beter gedijt in deze donkere omstandigheden.
En zo zat onze eerste avond op Les Nuits erop. Met dank aan de uitgebreide aanwezigheid van de Brusselse politie bleef het rustig in het park.
Gezien: Les Nuits Botanique – Brussel – 12 mei 2010