Brusselse nieuwkomer Azerty Klavierwerke, alias Alan Van Rompuy, lijkt op het eerste gezicht met zijn debuut ‘Vruchteloos Gehamer’ een beetje op een moderne Sisyphus. De eerste tonen van het album klinken neerslachtig en moedeloos, kin naar borstkas en met handen in het haar. Toch is ‘Vruchteloos Gehamer’ juist een verkwikkende ode aan de vicieuze cirkel van vallen en opstaan waar we als mensen mee geconfronteerd worden. Het idee voor het album ontstond toen Van Rompuy zag hoe vrienden in zijn omgeving maar bleven sukkelen en aanmodderen. Misschien ook wel niet zo’n vreemde gedachtenkronkel vanuit het perspectief van een jonge beginnende muzikant. Op die manier bleef gedurende het maken van het album een overheersend gevoel van weltschmerz hangen. Je zou Van Rompuy op de wijze hoe hij het menselijk leed rond zich registreert bijna van een messiascomplex kunnen betichten. Gelukkig blijft de muziek overeind, als cyclopische pilaren. Elk van de acht nummers heeft zijn eigen vormen en grillen. Het dromerige klavierspel op ‘BYE’ kabbelt moeiteloos over naar ‘FROG’, waar het zich omvormt tot een soort futuristische Last Post, die hulde brengt aan alle verloren pogingen van ons ‘Vruchteloos Gehamer’ tegen de tand des tijds. Op ‘in no sense’ komt het album terecht in een duistere donderwolk van synths die zicht en gehoor belemmeren om het pad terug te vinden. Als klavierslag bij heldere hemel verdwijnt die zwaarheid om plaats te maken voor vederlicht speelsheid. Van Rompuys achtergrond als jazzpianist is te horen, maar misschien enkel als je die voorkennis hebt. De laatste drie tracks begeven zich in neurotische IDM-wateren en terwijl de klassieke IDM ondertussen gekend en hopeloos uitgebeend is, geeft Van Rompuy er een frisse twist aan. Vruchteloos Gehamer als weerspiegeling van het menselijke proberen is een uitstekend probeersel.