ZATERDAG 14 JULI
We zijn op dit moment in het stadium waar we half drie ‘s middags “vroeg” gaan noemen. The Bots spelen dus “vroeg”, maar het is de moeite om een kijkje te gaan nemen. Met rammelige drum-en-gitaar duo’s kan je ondertussen al de Ramblas plaveien, maar hoeveel daarvan zien eruit alsof ze maar net de basisschool zijn ontgroeid? Drummer Anaiah Lei is amper 14 jaar, maar The Bots traden al aan op enkele fameuze festivals, zoals de rondreizende “Afro Punk Tour”. Dat is ook precies de term waarmee je de muziek van de broertjes kan omschrijven: gitarist Mikaiah brengt zijn simpele punksongs met een natuurlijke flair en een verrassend rijp gevoel voor soul, en dat maakt het hele verschil. De moeite om voor op te staan.
Daarna tijd om even chauvinistisch te gaan met Pomrad, een Antwerpenaar waar je nog veel van gaat horen, als er in deze wereld nog enige rechtvaardigheid bestaat. Denk Flying Lotus, denk George Duke, denk Dâm Funk en Herbie Hancock maar denk vooral niet te veel. Check vooral gewoon ‘s mans Soundcloud, dan hoor je dat ik niet overdrijf. En wie er van uit gaat dat zulke goochelarij in de studio nog geen garantie geeft voor een opwindende liveshow: daar is in dit geval geen gevaar voor. Dour steekt dit nù al in zijn broekzak.
Gewoon zodat je het weet: op de Cannibal Stage valt de hele dag punk en hardcore te bekijken. Ligt het aan mij dat ik daar met de beste wil van de wereld mijn gading niet tussen vindt? Defeater klinkt nog wel aardig, maar omdat ik laat op de middag een gaatje te vullen heb lijkt het erop dat ik eerder voor Cerebral Ballzy zal gaan. Die herleiden weliswaar de algehele pissigheid van vroege Suicidal Tendencies en Black Flag tot een soort Disneyversie van eighties skatepunk waar vooral drank en wijven centraal staan, maar ach, ze zijn nog jong meneer. Niks mis met wat drank en wijven op z’n tijd.
Maar toch: dat het maar rap zes uur wordt vandaag! Want op dit tijdstip staat één van de absolute aanraders te pronken: The War On Drugs. Slave Ambient is zo’n album dat bijna een jaar na verschijning op onverklaarbare wijze is uitgegroeid tot een Persoonlijk Belangrijke Plaat, die ik nog wekelijks een keer door de koptelefoon jaag. Voor het optreden in Trix eerder dit jaar was ik bezorgd dat live de singer-songwriter in frontman Adam Granduciel het zou halen van de shoegazer die z’n songs pas écht vleugels geeft, maar gelukkig outte hij zich als begaaide kwiet die zich maar wat graag verliest in wervelende psychjams. En wij met hem! Razend benieuwd ook, of de programmatie van voormalig bandlid Kurt Vile later op de avond aanleiding zal geven voor een kortstondige reünie. Ik ben in elk geval bij beide concerten op de eerste rij te vinden. Een Leffe Tripel van de sterkebierenstand graag, en neem voor uzelf ook iets.
Zei ik daarstraks niet “denk Dâm Funk“? En zie, daar duikt ie waarempel zélf op in de line-up! Is er eigenlijk iemand die niét te vinden is voor een portie laidback G-Funk met onweerstaanbare baslijnen, knisperige drumsynths en doorrookte synthriedels? Wie nu z’n hand opsteekt, verwijzen we graag naar de dichtstbijzijnde fun doctor. De rest kan zich bij “den Dâm” gaan opwarmen voor de funky hiphopfeestjes die naderhand gegarandeerd gaan losbarsten tijdens de optredens van The Pharcyde en Doom.
Zonder de pret te willen bederven: voor beide namen heb ik mijn reserve. In het eerste geval omdat het hier slechts de “Phar” dan wel de “Cyde” betreft; het aanhoudend gekrakeel tussen de originele leden zorgde ervoor dat enkel Imani en Bootie Brown nog onder de oorspronkelijke naam touren. Wel met een liveband, maar zonder Fatlip en SlimKid3. Dat is voor de fans zo’n beetje als pakweg Kyuss zonder Josh Homme (oeps! Too soon?). Dat gaat dus steken, zéker omdat de twee laatstvernoemde rappers vorige maand nog samen (maar zonder de andere helft) op het podium kropen om de twintigste verjaardag van het Pharcyde debuutalbum te vieren met een naar verluid spetterende greatest hits show. Volgt u eigenlijk nog?
MF Doom heeft dan weer z’n algehele livereputatie tegen, maar daar moet ik eerlijk in zijn: heb ik enkel van horen zeggen. Niettemin heeft de hiphopfan nog een derde kans om aan z’n trekken te komen, en daar vestig ik nog m’n meeste hoop op. Dilated Peoples maakt al jaren dijken van platen en is ook nog eens volbloed performer. Helemaal zeker ben je nooit in dit leven, maar we zien het nog wel goed komen met hiphop op Dour 2012.
Genoeg gekletst: de rest van deze zaterdag wordt er enkel nog gedanst. Julio Bashmore weet wel precies wat ik lust, Dorian Concept en Mosca (eentje van de nieuwe lichting UK garagisten) mogen mij met wat avontuurlijker recepten verrassen. De Teutoonse technotrots wordt hoog gehouden met Berghain-meubilair Ben Klock en Marcel Dettman, en naar goede traditie zetten we er deze avond een punt achter met Dour’s oudste inwoner (10 jaar jong, blijkbaar) Lefto.
ZONDAG 15 JULI
Als ik hier even een realistische voorspelling doe, zal dit de plaats zijn waar ik meld dat het weeral welletjes is geweest, en dat ik na het douchen toch maar eens huiswaarts trek. Gelukkig is dit het heden, waar in de toekomst nog alles mogelijk lijkt. Zonder schroom kan ik de hele dag nog vol plannen; je leest op de blog dan wel hoe het uiteindelijk zal lopen.
Want er is nog zoveel om voor te blijven! Om te beginnen is dit hoogdag voor wie houdt van traag, luid en zwaar. Zoek deze drie begrippen op in de Winkler Prins (te vinden bij je ouders op zolder), en driemaal staat er gegarandeerd een afbeelding bij van UFOMammut. Voor dit Italiaans gezelschap is het niet voldoende dat ze met hun grafisch bureau Malleus al jaren de vetste rockaffiches ter wereld kakken. Met alle geweld willen ze ook nog eens spelen in één van de meest inventieve, compromisloze en opwindende dronedoom bands die je momenteel op een podium kan zien. En dat lukt aardig: de laatste platen zijn absolute klassiekers, en live worden ze ondersteund door een werkelijk oogverblindende visuele show.
Voorheen is het uitkijken voor Red Fang, waarschijnlijk het laatste jaar dat je ze niét enkel in een stadion of op een megafestival kan gaan zien. We citeren onszelf: “een AC/DC versie van The Melvins”. Aanstekelijk als de rode vonk, propvol slimme riffs en met een voorlopig nog charmante fetish voor hun plaatselijke variant op Cara Pils… je begrijpt waarom we denken dat deze jongens snel heel groot gaan worden. Ze zijn alvast goed op weg.
Nog meer geweld: Baroness zal onderhand geen nieuwe zieltjes meer winnen bij wie ze nog niet kent, al stonden ze een paar jaar geleden in dezelfde positie als de collega’s bij Red Fang. Dat betekent niet dat je hier niet moet zijn voor een vakkundige metalshow, integendeel: dat betekent het wél. En wie het liever wat vuiger en minder genuanceerd heeft: het Vikingtuig van Kvelertak staat wat lager op de affiche. Wel wat moeilijker mee te brullen, behalve als je een mondje Noors spreekt.
Men kan geen hele dag lopen headbangen natuurlijk, en dan vind ik persoonlijk graag wat verpozing in een zalvende klets dubreggae. Met Dub Syndicate staat natuurlijk een legende geprogrammeerd, en het valt te hopen dat dubmeister Adrian Sherwood beslist om ook nog eens mee te komen, want met zijn vingers aan de knoppen wordt eender welk optreden uit de On-U Sound stal meteen eens zo leuk. In één beweging kunnen we daarna doorschuiven naar de roots van het genre met The Abyssinians– minder vermaard maar wat mij betreft tenminste zo straf als The Congos.
Hopelijk is het me nog gegeven om het optreden van The Ex met Getatchew Mekuria te halen. Dat de Hollandse oerpunkers een innige band hebben met al wat Afrikaans swingt is al lang geen geheim, en de opnames die je van hun samenwerking met de Ethiopische jazzsaxofonist kan horen klinken alvast magisch. Als het God belieft dus een perfecte afsluiter voor het festival.
Anders nemen we volop genoegen met de doortocht van Flaming Lips op Dour. De criticasters hoor ik in gedachten nu roepen dat de band al jaren op dezelfde truukjes teert en eenmaal gezien is voor altijd gezien en blabla, maar hallo! Die truukjes omvatten wel aanhoudende regens van confetti en ballonnen, lazerstralen, aliens, kerstmannen en psychedelische filmprojecties dus criticasters: zwijg uw lip, okay? Voor wie net vier dagen de mijnvelden van Dour heeft doorstaan klinkt dat als a match made in heaven. Dat wordt thuiskomen alvorens het thuiskomen. Met deze filosofische overdenking wens ik u allen een mooi festival, tenminste zo mooi als ik het hierboven heb beschreven.
Alle informatie over line-up en praktische sores vind u natuurlijk op de homepage van het Dour Festival: http://www.dourfestival.be/