San Jose, San Francisco, Den Haag, Berlijn. Als klein meisje luisterde Xosar naar Detroit techno. Als tiener droomde ze van underground raves in de grote stad. Nu leeft ze die droom en voorziet hem van haar zelfgemaakte soundtrack.
Korgs, hagelnieuwe én vintage Rolands, Koas-pads, snoertjes, knoppen, displays, jacks. Voor Xosar komt er live geen laptop aan te pas. Haar liefde voor analoge synthesizers gaat diep. Haar Berlijnse appartement staat er vol mee. Al is ze geen purist. Digitale instrumenten voldoen ook, als ze maar beschikken over knopjes en in- en uitgangen voor kabels. Die hang naar dat wat ooit was, zit diep bij Xosar. Je merkt het in haar muziek, haar manier van produceren, haar representatie. Toch is ze niet ouderwets. Ze weet als geen ander dat in 2015 niets meer echt retro kan zijn. Digitale media hebben ervoor gezorgd dat tijd en plaats dusdanig zijn gefragmenteerd, en dat iets lineairs zoals geschiedenis overbodig is geworden. Vandaar wellicht dat Xosar er zo door is geobsedeerd. Iets is er niet meer en toch weer wel, fascinerend. Xosar is Sheela Rahman. Dochter van een ruimtevaart-engineer uit Bengalen en helderziende van Indiaanse afkomst. Geboren en getogen in San Jose, studente neuropsychologie en in de muziek gezogen door een cursus sound design in San Francisco. Sinds 2012 verschenen er minstens twee handen vol materiaal. Xosars pagina bij Discogs is verre van compleet, er verschenen releases op labels als Rush Hour, L.I.E.S., Crème Organization en Pinkman. Dat verraadt haar Nederlandse connectie. In 2012 verruilde Rahman de Amerikaanse westkust voor die van Nederland. Ze streek neer in Den Haag en raakte zeer goed bevriend met Danny Wolfers aka Legowelt. Met hem deelt ze een passie voor vintage synthesizers, vroege house uit Chicago en techno uit Detroit. Dat leidde tot twee samenwerkingen: Trackman Lafonte & BonQuiQui en Xamiga. De eerste lonkt naar de vroege jaren tachtig en flirt met italo house, Xamiga is een ode aan old school deep house.
NOSTALGIE
Stijlvast is Rahman niet. ‘Elixir Of Dreams’, verschenen op de b-kant van ‘Nite Jam’ (Rush Hour) in 2012, is vroege Detroit techno: open, futuristisch en zwanger van verlangen naar de toekomst. In de videoclip bij het nummer wandelt, danst en poseert Rahman in Detroit. De beelden zijn vaag, alsof ze door een filter zijn gehaald, alsof de toekomst enkel kan worden hervonden door terug te keren naar de tijd dat er nog geloof in was. Techno speelt een belangrijke rol in haar leven, vertelt ze aan Resident Advisor: “In de vroege jaren 1990 was radio in San Jose heel erg divers: er werd latin house, freestyle en trance gedraaid. Ik luisterde naar dat alles.” Het was het spectrale, futuristische geluid van Detroit techno dat haar als elfjarige het meest raakte. Vijf jaar eerder maakte Rahman al haar eerste muziek, op een mintgroene speelgoed-Casio. Opgroeien als tiener in San Jose is niet ideaal. Het dichtstbijzijnde vermaak was een Toyota-dealer, vertrouwt ze toe aan het aan platenlabel Rush Hour, verbonden tijdschrift House Of Music. “Mijn enige vluchten waren muziek en literatuur. Van daaruit begon ik het concept van de verleidelijke grote stad in mijn hoofd vorm te geven: de stad als plek van energie, waar dingen gebeuren. (…) Ik ging naar een underground warehouse-party en dompelde me onder in de muziek en de sfeer van een mystieke bijeenkomst, deelde een soort van transcendentale ervaring met de andere feestgangers.”
ALTERNATIEVE GESCHIEDVERTELLING
Na haar studie neuropsychologie en wat werk als grafisch ontwerper koos ze vier jaar geleden definitief voor de muziek. Die stap werd bezegeld met haar verhuizing naar Den Haag. Met muziekblog Resident Advisor praat ze honderduit over haar fascinatie voor het paranormale en occulte. Ze is er vaak mee geplaagd en gepest. Dat heeft haar alleen maar sterker gemaakt. “Alles in twijfel trekken wat je wordt gepresenteerd en je eigen conclusies trekken”, luidt haar levensles. Er is niets paranormaals of occults aan haar muziek, benadrukt Rahman in datzelfde gesprek. Haar muziek is gewoon haar muziek, concludeert ze nuchter. Dat is lastig te geloven. Wie naar haar muziek luistert, ontdekt altijd een of meerdere vreemde laagjes. Alsof ze haar luisteraars op een dwaalspoor wil brengen. Haar muziek ademt en laat een andere wereld zien. Niet zozeer een nieuwe, daar is haar muziek te nostalgisch voor. Eigenlijk is het met Xosar net als met steam punk, een stroming die een alternatieve geschiedenis verbeeldt waarin moderne elementen worden gecombineerd met die uit het Victoriaanse Engeland: door terug te grijpen laat ze zien hoe de toekomst ook had kunnen klinken. Die alternatieve geschiedvertelling lijkt raakvlakken te hebben met haar hang naar en liefde voor het paranormale. Inmiddels begeeft ze zich in meer donkere territoria. Haar bekoelde relatie met Wolfers bracht haar in Berlijn. Het ambient-achtige album ‘Psychick Justice’ dat ze in oktober vorig jaar uitbracht is hard, rauw en bij vlagen behoorlijk psychedelisch. Begin dit jaar verscheen ‘Let Go’ op platenlabel Black Opal, de vinyl-kant van het bekende Britse cassettelabel Opal Tapes. Het eerste volwaardige album van Rahman is experimenteel, dansvloergedreven, industrieel en hard. Compromisloze techno volgens de Berlijnse school, zeg maar. Het magische Berlijn zal haar de komende tijd vast en zeker van genoeg brandstof voorzien. En daarna? Misschien trekt ze dan naar Detroit, de bakermat van de muziek die haar als klein meisje zo betoverde. Om de dromen die ze als tiener verzon mee te maken. Of beter nog: zelf te creëren.