Het Brusselse Stakattak is een verfrissend geschift drum-gitaar-zangtrio dat is opgerezen uit de as van de trashpop-sensatie Shetahr. Denk: korte songs met knoerten van weerhaken, absurdistisch-geëngageerde teksten en vooral een podiumact waar menig vuurbal een voorbeeld aan kan nemen.
We spraken Nick Defour op een Brussels terras. Defour: ‘Stakattak is ontstaan in 2017. We zijn met drie: ik, Lotte Beckwé en haar broer Thijs. In april brachten we een 7” uit en we namen net onze eerste langspeelplaat op in de Frontal-studio van de Brusselse hiphopcrew Stikstof. Mike Crabbé van het Brusselse elektronicaproject Weird Dust nam in twee dagen tijd achttien nummers met ons op, goed voor een geschift halfuurtje. Het is een iets eclectischere plaat geworden dan de 7”, maar we hebben redelijk wat van onze debiliteit behouden,’ lacht Defour. ‘Verschillende bevriende labels gaan de plaat uitbrengen: het Brusselse Stadskanker, Love Mazout uit Doornik en Rockerill Records uit Charleroi. Thomas van Love Mazout en Mika van Rockerill spelen trouwens samen in een goeie band: Spagguetta Orghasmmond.’
Houdgreep
Hun eerste show was in Barlok, waar de concertwerking wellicht moet wijken voor stadsontwikkeling. ‘De stad heeft daar grootse plannen, met het KANAL Pompidou-idee. Het resultaat is dat ons repetitiecomplex – een groot magazijn met tientallen repetitiehokken – ondertussen bekneld staat tussen nieuwbouwappartementen waar geen kat woont.’
Liveperformances van Stakattak zijn een intense ervaring. Defour en Lotte Beckwé wisselen elkaar af op gitaar en zang, en Defour – doorgaans slechts in shorts gekleed – verkent alle dimensies van de zaal, waarbij hij de confrontatie met het publiek niet uit de weg gaat. Onze opwerping dat dit misschien wat onbehagen zou kunnen oproepen, verbaast Defour. ‘Oei, ik denk dat ik het toch met een glimlach doe. Het is niet dat ik mensen in een houdgreep neem hé.’
Mindfulness
Teksten zijn belangrijk voor Stakattak. ‘De teksten komen misschien nonsensicaal over, maar dat zijn ze voor mij niet. Inspiratie kan overal vandaan komen. ‘‘Hithithit’ gaat over een luiaard: ik had ergens gelezen dat die zich zo traag bewegen dat mossen zich nestelen in hun vacht. Dat meng ik dan weer met de gestoorde hype rond mindfulness.’ Defour beschouwt zijn teksten als geëngageerd, maar niet één-op-één politiek. ‘Letterlijke politieke statements in songteksten vind ik vaak saai. Ik wil wel de absurditeit van bepaalde dingen aantonen, maar zonder per se te zeggen “dit of dat is slecht”. In 2014 woonde ik in Athene, en toen we daar wilden spelen in Le Box, moesten we eerst vertellen waar we politiek voor stonden. Toen ik daar een paar dagen later naar een concert ging, stond een band letterlijk “fuck the fascists” te zingen. Dat is dusdanig eendimensionaal dat het op dezelfde manier politiek vuil wordt als hetgeen ze aanklagen. Er is een zeer complexe laag tussen individueel emotioneel geschreeuw en collectieve dogma’s, die lijkt me veel interessanter. Daar is tenminste plaats voor humor.’