Bijna ongemerkt heeft Lamont “Bim” Thomas zich een veelzijdig oeuvre bijeen gespeeld onder de naam Obnox. Garagerock die wild alle kanten uitspringt met de wispelturigheid van een jong veulen. Maar schijn bedriegt: Obnox is het geesteskind van een doorgewinterde veertiger.
Het voelt raar om Obnox in de rubriek Signalement te moeten duiden. Bim Thomas is een oudgediende in de Cleveland garage scene waar hij achter de vellen zat bij een resem plaatselijke bands die eerder berucht dan bekend zijn te noemen. De naam die nog het meest een belletje doet rinkelen is Bassholes – en ook als je die kent, mag je je een nerd in de garagerock noemen.
Boogalou Reed
Sinds 2011 werkt Thomas samen met een steeds wisselende groep gastmuzikanten aan een eigen oeuvre, onder de naam Obnox, met bijna elk jaar een nieuw album en een handvol ep’s. De soliede reputatie die hij hiermee in eigen kringen heeft opgebouwd, lijkt nu ook het Europese vasteland te halen. Obnox is dan ook zo’n peilloze schatkist waaruit de verborgen parels blijven opduiken naarmate je dieper in de discografie duikt, terwijl Thomas toch duidelijk aan een geheel eigen esthetiek blijft schaven.
Het lijkt bijna onwaarschijnlijk dat de man zo’n consistente kwaliteit kan handhaven zonder al te veel zelfcensuur, maar oordeel zelf: enkel dit jaar heeft hij al twee albums uitgebracht, ‘Boogalou Reed’ en de conceptplaat ‘Know America’ (een fictieve radioshow). Er zit nog een derde full release in de pijplijn, evenals een stel ep’s en nog wat samenwerkingen met andere bands en plaatselijke beatmakers – om de tijd te doden, weetjewel.
Thomas vindt dat hij bepaald geen moment heeft te verliezen: “Ik zit gewoon geen dagen over het geluid van mijn platen te tobben. Die tijd kan ik gebruiken om op te nemen. Op mijn leeftijd heb ik nog maar twintig goeie jaren over, en ik ga ze niet verspillen aan kopzorgen over wat een of andere sukkel denkt van de geluidskwaliteit.”
Drumbeats
Bim heeft een voorliefde voor een rauwe en directe manier van opnemen en uitbrengen – “zoals dat vroeger ging in de muziekindustrie” – en zijn eclectische stijl leent zich uitstekend voor de roodgloeiend overstuurde klank die hij daarmee vastlegt. Met Obnox verkent hij met evenveel gemak de jungleblues van Bo Diddley (wiens ‘Powerhouse’ hij covert op ‘Know America’), als het soort groezelige lofi rap-rock waar de jonge Beck zijn naam mee maakte. Maar evengoed levert hij zijn eigen interpretatie van psychedelische soul, of verkent hij uitgebeende garageklanken à la The Gories.
De knip-en-plak esthetiek van hiphop houdt het brede palet bijeen, en is meteen een ander stijlelement dat Thomas zich geheel eigen heeft gemaakt. Soms valt het enkel te bespeuren in de gekartelde drumbeats of in de collage van feedback en andere gitaarnoise die de songs ondersteunen, maar evengoed duiken plots samples op van blazers of gloedvolle achtergrondkoortjes. Bim lijkt de inspiratie te grijpen waar hij ze maar kan vinden en weet ze telkens weer te vatten in een schetterige maar vaak verrassend aanstekelijke song.
Mijn volk
Je kan stellen dat DIY letterlijk een manier van leven is geworden voor Thomas, die zijn dagen vult als goede huisvader voor zijn dochter Mia, naast muziek maken en de occasionele joint paffen. Rijk wordt hij er niet van: “Ik leef goedkoop. Als je niet veel nodig hebt, dan ga je hetgeen je wél hebt des te meer waarderen.”
Hij kan doorgaan dankzij de hechte gemeenschap van labels en organisatoren die hij doorheen de jaren om zich heen heeft opgebouwd. Alhoewel zijn muziek de typische garagerock overstijgt, blijft hij trouw aan de scene. “De Amerikaanse rock underground, dat is mijn volk. Het is een wereldje op zich, dat zich uitstrekt van California tot New Orleans en Texas tot het oosten. Ik heb er nooit helemaal in gepast, maar dat deert mij niet. Ik ben altijd trouw gebleven aan de gemeenschap terwijl ik toch mijn eigenheid als artiest kan vrijwaren. Er zijn weliswaar puristen die mijn muziek haten, maar evengoed heb ik met mijn werk veel mensen kunnen inspireren.”