Aah, een avondje Bandcampen, associatief hoppen van de ene label- of artiestenpagina naar de volgende, op zoek naar de kick. Gonzo (circus)-medewerker Guy Peters dook onder in het land van de freejazz en vrije improvisatie en vond een Spaans duo, een Brits label en een mafketel om te ontdekken.
Het Spaanse duo Duot, bestaande uit saxofonist Albert Cicera en drummer Ramón Prats, borduurt verder op een tweespan-traditie die haar vroegste scharniermoment kende in de samenkomst van Coltrane en zijn pulserende metgezel Rashied Ali op ‘Interstellar Space’. De eerste twee albums, ‘Duot’ (2011) en ‘Cactus’ (2012), laten een explorerend geluid horen dat is geënt op de krachtige Amerikaanse freejazztraditie, maar dan met uitstapjes richting Europees getinte impro en minimalisme, met aanvankelijk vooral hechte en compacte brokken die aftasten binnen vrij welomlijnde grenzen.
In 2014 verschenen tegelijkertijd twee digitale releases, ‘Live at Jamboree Vol. 1 & 2’, bij Discordian Records, die binnenkort in lichtjes geredigeerde vorm op cd worden gebundeld bij Repetidor Disc. Daarop is te horen dat het duo intussen de teugels meer laat vieren, regelmatig in de buurt van het duo Vandermark/Nilssen-Love belandt met ritmische hoogstandjes en powerplay, en de marathonexploraties niet schuwt. In maart spelen de twee in Gent (met bassist Hugo Antunes), Brussel en Antwerpen (een veelbelovende double bill met het explosieve trio Ballister in de Oorstof concertreeks). Niet te missen.
Noordzee
Raw Tonk is het nog jonge DIY-label van de even schriele als imponerende Britse saxofonist Colin Webster. Die leerden we kennen dankzij de samenwerking met Dead Neanderthals op ‘…And It Ended Badly’, die op dit label verscheen en de aanloop was naar het verpletterende offensief van ‘Prime’ uit 2014. Het aantal releases op Raw Tonk is voorlopig nog beperkt tot een tiental, waarvan zowat de helft met Webster zelf. Diens albums met drummer Mark Holub zijn al net zo sterk als die van Duot (al moet je wel even langs bij het New Atlantis-label voor hun laatste, en beste, album, ‘Viscera’ (2014)), terwijl het album van het Sputnik Trio met z’n krappe bommetjes een echte revelatie is. De releases zijn zowel digitaal als op cd beschikbaar voor een zacht prijsje en zijn stuk voor stuk de moeite waard.
Erg opvallend is ook ‘Red Kite’ van Webster met Alex Ward (gitaar) en drummer Andrew Lisle (drums), een trio dat op 1 april debuteert in het Londense Café Oto met de Belg Dirk Serries als vierde man. Webster lijkt aan beide kanten van de Noordzee zielsverwanten te hebben gevonden. Een win-winsituatie voor alle betrokkenen.
Kakofonie
Saxofonist Dave Jackson uit Leicester hoort dan weer thuis in het rijtje van de vurig in het rond stampende excentriekelingen. Hoewel zijn Bandcamp-pagina nog niet zo uitpuilt als die van een Noël Akchoté (meer dan honderd releases, waarvoor de meerderheid met hoezen die zo lelijk zijn als de muziek goed is), kun je er terecht voor meer dan dertig albums, allemaal digitaal beschikbaar volgens het name your price-principe. Er vallen wat duo- en trio-albums te scoren, maar het gros zijn soloreleases, een paar op analoge elektronica, de rest op saxen.
Ondanks de korte duur van de meeste releases blijft beluisteren van zoveel materiaal onbegonnen werk. Vandaar deze tips: ‘Dream Enough to See” is 100% DIY-intensiteit, met een klagerige altsax met een wild vibrato, die ondanks het wat claustrofobische geluid behoorlijk aankomt. ‘Burning Ground’ is een multitrack-experiment. Het resultaat: een ontstellende kakofonie van saxgolven, even irritant en gekmakend als euforisch. ‘Improv soprano sax doesn’t have to sound like Evan fuckin’ Parker – bollocks to circular breathing’, schreef Jackson onlangs op Facebook toen hij zijn recentste worp, ‘The More You Suck the Harder I Blow’, aankondigde. Dat is een ideale instapplaat: strijdlustig, onbezonnen en rauw als van een savant.