‘Visueel uniek en muzikaal uitdagend’, zo wordt de Noorse experimentele formatie Daufødt omschreven. Het eerste album ‘1000 Island’ won in 2020 een Noorse Grammy, de opvolger ‘Aromaterapi’ verscheen in 2022 en werd geproduceerd door Lasse Marhaug, lid van Sunn O))) en producer van Jenny Hval en Thurston Moore.
Daufødt bestaat uit bassist Eskild Myrvoll (Mall Girl, Kanaan, Blodkvalt), zanger en kunstenaar Annika Linn Verdal Homme, gitarist Eirik Albrethsen Reithaug en drummer Mads Antonsen Gerzić. Het nieuwste album ‘Aromaterapi’ klinkt harder, sneller en gevaarlijker dan zijn voorganger. De band is al vergeleken met grootheden als Napalm Death, Swans, The Body en Årabrot, maar Daufødt is eigenwijs en eigenzinnig. Hun mix van noiserock en hardcore kent ook invloeden uit elektronica, noise, freejazz en Japanse improvisatiemuziek. Daufødt zoekt grenzen op en gaat conventies te lijf, zowel muzikaal, visueel als tekstueel. Het indringende geluid van de band past bij hun idealen: de band steekt op geheel eigen artistieke wijze de maatschappijkritiek terug in de hardcorepunk. In een onderhoudend gesprek uiten gitarist Reithaug en vocalist Homme hun gedachten over apathie onder de jeugd, onveranderlijke meningen en onvrede over machtsconstructies.
Hardcore
Daufødt brengt vernieuwing in de hardcore. Wat vinden jullie van de huidige hardcore-scene?
Reithaug (ER): ‘Er zijn momenteel veel goede dingen gaande in de hardcore-scene. In de Verenigde Staten doen veteranen als Warthog en BIB mooie dingen, hier in Europa heb je bands als Vidro, Axe Rash, Volpe en Indre Krig die het genre interessant en fris houden. In Oslo hebben we bands als Draümar, Assistert Sjølmord en Teppebombe die een geweldige mix maken van hardcore, rock en egg punk – het begint weer echt los te barsten op zowel professionele podia als underground-podia. Onze vriend Mats Georg Søfting organiseert onder de naam Den Bisarre Lyd fantastische shows. Hopelijk passen we binnen het plaatje als een band die het genre hardcore pusht en nieuwe elementen uit andere genres probeert te omarmen.’
Daufødts eerste album won in 2020 de Spellemansprisen, de Noorse Grammy in de categorie rock. Heeft deze winst de band veranderd?
ER: ‘We vatten die award in zekere zin op als een lofbetuiging, maar ook als een teken om niet twee keer dezelfde plaat te maken. Als die eerste, meer traditionele rockplaat zo goed was, waarom zouden we dan proberen dat succes te herhalen? Lasse, die onze nieuwe plaat produceerde, was bang dat we na het succes misschien niet meer met een noisemuzikant zoals hij wilden werken, maar in plaats daarvan omarmden we dat harde geluid – in een poging geen compromissen te sluiten.’
Hoe was het om met Lasse Marhaug te werken?
ER: ‘Lasse heeft een heel andere manier van praten over muziek dan wij en een hele andere reeks referenties, dat maakte de samenwerking interessant. Bij Lasse hebben we besloten om geen metronoomtracks en nauwelijks overdubs te gebruiken, om het zo primitief mogelijk te houden en de energie in de takes te houden. Hij was het meest actief betrokken bij het mixen van de plaat – en hij werkt op een manier waarbij hij de mix tot het uiterste drijft in de eerste versie en daarna weer terugwerkt. Een ongebruikelijke manier van werken, maar we zijn tevreden over het resultaat.’
Apathie
Over ‘Aromaterapi’ zeggen jullie: ‘De gedurfde creatieve keuzes die we met Lasse hebben gemaakt, zijn niet naïef bedoeld, maar een poging om eerlijk te zijn tegenover onszelf en het publiek over hoe de dingen werkelijk zijn.’ Hoe zijn de dingen dan nu werkelijk?
ER: ‘Dat citaat is eigenlijk een erkenning dat de wereld op dit moment niet de goede kant op gaat. Racisme, oorlogen, klimaatcrisis en ongelijkheid zijn allemaal problemen die op dit moment aanwezig zijn in het leven van jongeren. We proberen muziek te maken om het gevoel van apathie te illustreren dat veel jongeren voelen in 2022. Ons debuut is opgenomen in 2019. Sindsdien is er veel gebeurd, dus hebben we besloten om een hardere, donkerdere plaat te maken die hopelijk beter past bij de wereld waarin we leven. We proberen te zeggen dat onze muziek, zoals veel agressieve muziek, een reactie is op verschillende machtsconstructies in de westerse samenleving van vandaag. De band is een manier om onze onvrede over de maatschappij te tonen, zowel door middel van de teksten als door de agressiviteit van de muziek zelf.’
ZONDAAR
In het persbericht lees ik: ‘De minachtende teksten van het debuut zorgden ervoor dat lokale miljardairs zangeres Annika spamden met zelfingenomen berichten.’ Wat waren dat voor berichten?
Homme (AH): ‘Na een interview in de plaatselijke krant kreeg ik een superlang bericht van een van de rijkste en meest uitgesproken religieuze mannen van de hele stad. Deze man, waarschijnlijk in de vijftig, had het gevoel dat hij zijn eer moest verdedigen tegenover mij, een 23-jarige met sterke, onveranderlijke meningen. Hij had de tekst van ons nummer ‘1000 Island’, dat in de krant was gepubliceerd, zo geïnterpreteerd dat ik hem een leugenaar noemde. En hij, als toegewijd christen, wilde geen zondaar genoemd worden. Daar had hij misschien over moeten nadenken voordat hij Kristiansands grootste nepnieuwssite ‘Sørlandsnyhetene’ financierde. Die site zorgde ervoor dat extreemrechts echt goed presteerde bij de lokale verkiezingen. Hij heeft zijn fortuin trouwens grotendeels gemaakt uit de internetverkoop van goedkope make-up, maar tegelijkertijd is hij heel fel tegen abortus: zo hypocriet! Maar hij mag me zoveel berichten sturen als hij wil, want ik weet dat ik altijd kan antwoorden dat hij een sukkel is.’
Annika, jij bent ook beeldend kunstenaar. Hoe verhoudt je beeldtaal zich tot je muziek?
AH: Ik denk dat ik zowel in kunst als muziek dezelfde verkennende houding heb: ‘laten we iets proberen, kijken hoe gek het wordt en van daaruit verder gaan’. Toen we aan het opnemen waren in de studio met Lasse, die ook ontwerper en beeldend kunstenaar is, vertelde hij iets over zijn proces dat me echt is bijgebleven. Zijn eerste versie is altijd de meest extreme, en pas in de volgende editrondes gaat hij de extremen afzwakken. Ik realiseerde me dat ik hetzelfde doe, maar ik was me er niet bewust van voordat Lasse dat vertelde. Improvisatie en het najagen van plotselinge grillen zijn belangrijke aspecten van mijn praktijk. Bij het starten van een project is het altijd het beste om niet precies te weten wat er aan de andere kant uitkomt. Dat houdt het spannend en is op zich al een reden om door te gaan.’