Een geest. Een verschijning uit een andere wereld. Veel meer dan een Soundcloud en een pagina bij Bandcamp is er niet. De muziek die Evitceles maakt, is van buitenaardse schoonheid.
Soms heb je dat: dat je gaat zitten kniezen omdat bepaalde muziek niet eerder tot je is gekomen. Dat hebben wij dus bij Evitceles. Oké, de Bulgaar is pas anderhalf jaar bezig zijn muziek op internet te zetten, maar toch: vorig jaar hadden we dus ook al van zijn verfijnde geluid kunnen genieten. Via een vriend kregen we begin dit jaar een linkje naar zijn bootleg-versie van Nirvana’s ‘Something In The Way’. Een godvergeten mooie cover. Op de Bandcamp-pagina van de release staat I hope I didn’t fuck up the original. Dacht het niet. Eigenlijk is het niet eens een cover. De lome, zeurderige vocalen van Kurt Cobain dienen vooral als ondersteuning voor de gruizende ambient uit de koker van de Bulgaarse producer.
MUZIKALE VEELVRAAT
Het is een van zijn eerste stappen als muziekproducer. Aan het muziekblog Kemptation, dat erom bekend staat onbekend muzikaal talent te spotten, bekent hij dat elektronische muziek lange tijd niet zijn voorkeur had: “Ik houd heel erg van rock en luister veel naar alternatieve, experimentele postrock (…) Een van mijn favoriete bands is Deftones en ik zou ooit heel graag gitaar leren spelen. Het is moeilijk te zeggen waarom elektronische muziek me aanspreekt. Ik denk dat na het luisteren naar artiesten als Boards of Canada en Burial ik echt begreep dat je met bepaalde geluiden kan experimenteren. Voorheen had ik de misvatting dat elektronische muziek gelijkstond aan house.” Wie het werk van Evitceles beluistert, kan maar moeilijk geloven dat de maker een 23-jarige jongen luisterend naar de naam Etien en afkomstig uit Sofia is, die pas recentelijk Ableton op zijn laptop installeerde. Zijn werk is gelaagd, daagt uit en zindert van spanning. Het gemak waarmee hij genres door elkaar husselt, is groot. Alsof hij als een muzikale veelvraat grasduint in de gigantische geschiedenis van de experimentelere dansmuziek. Muzikaal staat Evitceles naast Burial, Boards of Canada, Andy Stott, Actress en Shed. Net zo eigenwijs, net zo hokjesloos, net zo bezig met het creëren van een nieuwe wereld door geluid.
POST-EVERYTHING
Wat dat betreft, moet hij zich een kind in een snoepwinkel voelen: stukje bij beetje de nog grotendeels onbekende wereld van de elektronische muziek ontginnen. Dat kan je goed horen in de vele nummers die hij via zijn Soundcloud deelt: ze klinken niet alleen als experimenten, ze zíjn het gewoon. Het woord experiment is alleen geen goede omschrijving voor het al aardig omvangrijke oeuvre van Evitceles. De tot nu toe zeven ep’s bevatten nummers die stuk voor stuk anders klinken én die stuk voor stuk een verhaal vertellen. Het verhaal van een andere wereld. Veeleer laten de nummers de luisteraar confuus achter. De manier waarop Evitceles laagjes op elkaar stapelt en tegen elkaar in laat gaan, en waarop hij een sfeer creëert van onthechting is bijzonder knap. In zijn bio staat prominent het woord escapism, escapisme. Dat is precies wat zijn muziek doet: ondanks de muzikale referenties, en het gebruik van melodie en harmonie, zijn er weinig aanknopingspunten te maken. Zijn muziek is daardoor enigszins surrealistisch. Belangrijker nog: hij desoriënteert en onthecht, houdt gevangen, ook nadat je luistersessie voorbij is. Waar dat precies aan ligt? Lastig te duiden. Die Etien uit Sofia is gewoon een speciale. Een verhalenverteller ook. Kijk maar eens naar de hoezen van zijn ep’s terwijl je ze beluistert. De combinatie geluid en beeld versterkt de ongrijpbaarheid van Evitceles. Alsof hij een geest is.