De eerste volwaardige editie van Rewire in drie jaar tijd trok zich niets aan van de lange pauze. Het niveau was als vanouds en tien hoogtepunten uitkiezen blijkt kinderspel.
Aya featuring Sweatmother
‘im hole’ was een pareltje dat zo systematisch de eindejaarslijsten van 2021 domineerde, dat de kleine zaal van PAARD iets te klein blijkt voor zoveel hype. aya’s liveshow stelt echter niet teleur. Laverend tussen eigen gezongen nummers middenin het publiek en knappe remixes van achter de draaitafels, brengt ze de zaal tot een kookpunt. Beter dan de remix van Space Afrika’s ‘B£E’ wordt het niet, temeer omdat de hoofdrol van Blackhaine – die na aya zou optreden – in die track extra in de verf wordt gezet. De visuals van Sweatmother weten geen potten te breken, maar bij zo’n intense set maakt dat verder weinig uit.
Marina Herlop
Meer dan ooit lijkt deze Rewire-editie rond een artistieke kapstok gebouwd te zijn. Die heeft naam en toenaam: Meredith Monk. Maar daarover verderop meer. Het punt is dat vocalen een belangrijke rol spelen op de affiche en het is knap dat meerdere hoogtepunten van Rewire 2022 dat ook reflecteren. De Catalaanse Marina Herlop is er een van. Noem haar gerust het volgende grote exportproduct na Rosalía, al is deze act net zo goed een prachtige alliantie met de twee vrouwen van Tarta Relena, die andere Catalaanse act op Rewire. Herlops stemcontrole en vocale acrobatie worden ondersteund door een perfecte liveproductie en -instrumentatie waar James Blake nog wat van zou kunnen opsteken. Een propvolle Paard II-zaal hangt 50 minuten lang aan haar lippen.
Blackhaine
De dystopische Brexitrap van Tom Heyes en handlangers verscheen pas eind 2021 op ieders radar, maar kan nu al moeiteloos een set vullen. Hoewel er soms te veel nadruk ligt op pure energie en agressie – Heyes lijkt soms op een figuur in een Tool-clip uit de Lateralus-periode – is de balans tussen live raps en de immer dreigende ontsporing geslaagd. Daar kregen we ook nog een stagedivende Eartheater bovenop, tweemaal zelfs. Té plat wordt het nooit, want Blackhaine weet de knappe EP ‘And Salford Falls Apart’ overtuigend en met voldoende sérieux uit te voeren, inclusief hoogtepunt ‘Hotel’, dat nu al een klassieker genoemd mag worden.
Meredith Monk & Bang On A Can All-Stars
Tachtig wordt ze. Veertig jaar oud is het gros van het werk dat ze op Rewire brengt. De meeste andere artiesten op het podium waren rond de release van ‘Memory Game’ niet meerderjarig. Dat Monk dit al bijna zestig jaar doet, blijkt uit alles. De regie is onwaarschijnlijk strak, het vakmanschap groot. Rewire viert Monk als een fundamentele artiest om hedendaagse muziek – en dan specifiek wat uit de New Yorkse avant-garde en het minimalisme zijn voortgevloeid – te kunnen begrijpen. In 2018 deed het festival dat ook al met Laurie Anderson. De link tussen oud en nieuw blijkt steevast geslaagd, maar een ding is zeker: Monk zingt en dirigeert de rest van de line-up gewoon naar huis. Die nieuwe lichting is er, maar moet nog wat spreekwoordelijke spinazie eten voor dat niveau opnieuw wordt bereikt. De uitvoeringen van Bang On A Can All-Stars, en hoe die band zeker naar het einde toe bijna leek samen te smelten met Monk en haar Vocal Ensemble, illustreren het niveau van dit concert.
Jenny Hval
‘Classic Objects’ is zó goed dat het album integraal brengen nu al een must lijkt. Hval heeft er weliswaar een onverwacht bisnummer voor nodig, maar dat die toegift na een terecht enthousiast onthaal door het publiek er komt, zegt ook veel over haar show. Hval keert helemaal terug naar de basis, met een band die haar recente nummers subtiel en pragmatisch arrangeert. Visuals zijn ook van de partij en komen divers uit de hoek: van een LSD-trip tot het perspectief van haar hondje. Hoewel de relatief ongezellige PAARD I-zaal en een weinig optimale mix daar niet bij helpen, lokt Jenny Hval in krap een uur het publiek naar haar warme, maar tegelijk bloednuchtere wereld.
Evian Christ
Geen enkel album op z’n naam en inmiddels 33. Evian Christ – ooit goed voor samenwerkingen met Kanye West – is de definitie van een eeuwige belofte. Niet dat de copieuze hoeveelheden gin drinkende Brit zich daar veel van aantrekt. Zijn zeldzame sets zijn een garantie op de juiste foutheid, want hoe anders kun je hardcore trance alsook de Sash!-klassieker ‘Ecuador’ de zaal in plempen, omschrijven? Uiteráárd zijn er veel te veel strobes en staat het geluid ontiegelijk hard. Uiteráárd heeft het publiek op dat moment van de zaterdagavond op Rewire de aandachtspanne van een amoebe. Wat boeit het? Helemaal kapotgaan kan ook cultureel verantwoord, zo bewijst Evian Christ altijd maar weer.
FUJI||||||||||TA
Het is stilaan een klassieker op Rewire: die vroege set op zondag in Korzo die garant staat voor totale ontspanning. Al hoort de Japanner Fujita Yosuke eigenlijk niet per se thuis in de categorie ‘ASMR’, want hij gaat flink tekeer met zijn stem. De (figuurlijke) harmonie zit in dit geval misschien wel in het medium: lucht is namelijk de bron van al het geluid op het podium. Een fietspomp, een zelfgemaakt orgel en natuurlijk stembanden – daar heb je de rode draad weer – worden live gemixt en geloopt door Yosuke. Het geheel dat eruit resulteert, brengt het publiek in een toestand ergens tussen droom en werkelijkheid. Een héérlijk optreden.
Grouper
Op wat misschien haar grootste concert ooit is, stelt Liz Harris – laatst nog goed voor een nieuw en opvallend toegankelijk Grouper-album – zich volkomen compromisloos en zelfs tegendraads op. ‘Shade’ komt niet aan bod, en alles wordt tot een geluidsmoes verwerkt die pas aan het eind de decibelmeter in het rood jaagt. Waar er vroeger nog min of meer herkenbare visuals achter haar prijkten, is de projector in de grote Amare-zaal overgegaan tot screensaver-modus. Het einde is abrupt en Tim Hecker-gewijs verlaat Harris het podium. Ze neemt met andere woorden alle risico. Maar ze komt ermee weg. Het wordt een voortreffelijk Grouper-optreden dat een duidelijke evolutie herbergt. We komen natuurlijk niet naar Rewire voor déja-vu’s, dus dank daarvoor, Liz Harris.
Lamin Fofana
Zo onbevattelijk zijn muziek is, zo vaag en vooral ongrijpbaar zijn livesets. Begin of einde ontbreken – Lamin Fofana was al een poos bezig toen de zaaldeuren van de Amare-studio nog openstonden – en van structuur is ook weinig sprake. Dat klinkt Actress-adepten vast bekend in de oren, maar in tegenstelling tot de Londenaar valt Fofana zijn publiek niet aan. Zijn dj-sets zijn zeer cerebraal en contemplatief. Eerst maakt hij je hoofd leeg met een ambient-sessie die balanceert tussen saai en rustgevend en daarna komen de stemsamples die steevast een boodschap bevatten, zo horen we helemaal op het laatst nog Linton Kwesi Johnson. Dan landt het gelijk twee keer zo hard, terwijl Fofana nooit of nimmer opfokt, maar louter uitnodigt tot nadenken. Knap.
Kexin Hao
Het Proximity Music-programma georganiseerd door Instrument Inventors Initiative zit tjokvol installaties en terugkerende performances. Als we er eentje moeten uitlichten, dan is het toch wel dat van de Chinese artieste Kexin Hao. De opzet van ‘Future Dance of Nostalgia’ alleen al is het vermelden waard: een parodie op het videospel Just Dance, compleet met bewegingssensor om te registreren of je het wel goed doet. Dat heet: repetitieve bewegingen zoals ramen lappen, rijst oogsten en ander Modern Times-esk bandwerk. Trouw aan de thematiek brengt Hao zelf ook drie keer daags haar performance live, waarbij het publiek fanatiek meedanst. ‘Future Dance of Nostalgia’ levert zodoende een mooie juxtapositie van keiharde realiteit en onschuldig plezier op.
Gezien: Rewire Festival – 7-10 april 2022 – Verschillende locaties, Den Haag