Gemeenteraadsverkiezingen. Het is me wat.

Ook zonder wist iedere bewoner van groot Kortrijk, en bij uitbreiding de hele parking genaamd Vlaanderen, dat Vincent Van Quickenborne de burgemeesterssjerp zou behouden, los van het resultaat (zie zijn coup bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen voor degenen met iet of wat geheugen). Jammer genoeg blijkt zijn opgeblazen pretentie, euh, populariteit, euh, soit, hij heeft nog meer stemmen gehaald dan we vreesden. Een concertavond kon wellicht de zeden verzachten.

De Kortrijkse bierpunks van TH’ F’kk’n’ G’dd’mn Luckies mochten de avond openen. Het was in eerste instantie wel een beetje vreemd om het duo, dat we al meermaals in donkere krochten zagen en hoorden, op een zo ruim podium als dat van De Kreun te zien staan. Al was het voor de podiumwerkers nog zo makkelijk, want de set-up van Radio Birdman stond al klaar. Stevie en Saft’n speelden gewoon voor de drums van de Australische godheden. Nico Sap (gitaar, geschreeuw, bier) en Stevie Vandekerckhove (drums, bier) hadden nog enkele nummers liggen van een opnamesessie die ze deden in maart, en persten die op een single (nummer zes bij Never Trust Hippie, het label van Vandekerckhove). Op de ommekant staan mede Kortrijkse bierpunks Freddie And The Vangrails, die deze avond gewoon tussen het publiek stonden. Publiek dat vooral bestond uit vaste bezoekers van Kortrijks punkhol The Pit’s, of toch tijdens het grootste deel van de set van TH’ F’kk’n’ G’dd’mn Luckies. Iets meer dan een half uurtje, onderwijl regelmatig van hun flesjes bier slurpend, speelden de twee de ons ondertussen bekende liedjes. Simpel, minimalistisch maar uitermate degelijk ramden ze er hun nummers door. Snel, kort en zonder veel poeha, zoals het hoort dus.

Toen het sextet van Radio Birdman het podium betrad, was er al heel wat meer volk aanwzig. De Australische legende is namelijk op tournee in een gedeeltelijke oorspronkelijke bezetting, en dat is straf. De band begon er namelijk al aan in 1974, opgericht door Rob Younger en Deniz Tek (die ooit nog voor een paar mensen in de Pit’s heeft gespeeld) en was samen met The Saints en The Pagans één van de voorlopers van de Australische punk en onafhankelijke scene. Volgens kenner Bowy voegde Radio Birdman in zijn begindagen het geluid van Detroit (The Stooges en dergelijke) samen met dat van de rock’n’roll van midden jaren 1970, maar dan met een punkjasje aan. De band was één van de gangmakers van wat later de Australische scene werd, die zeker in de jaren 1980 en 1990 meer dan een beetje de moeite waard was.

De zes oudere heren hadden wel zin in een concert, dat was meteen duidelijk. Zelf hadden we er echter een probleempje mee. De keyboards van oldie Pip Doyle was nauwelijks te horen en de gebaren van zanger Rob Younger, een uitgemergelde oude man leek het wel, deden ons denken aan turnoefeningen voor geriatrische patiënten. Na een paar nummers, de klankbalans wilde maar niet vlotten (gitaar van Deniz Tek iets te luid en keyboards te stil), hadden we het wel gehad. Een stel bejaarden en een rockshow, het leek niet te willen werken. We gingen dan maar een paar pinten pakken. We konden zelfs de Maes bijna doen smaken. Bewust legden we onze centen op de doorweekte toog, omdat we vonden dat een vod erover halen niet zoveel moeite kan zijn. We lieten ons uiteindelijk overhalen om toch nog eens een blik te werpen in de zaal, en zie, ondertussen waren de gebaartjes en danspasjes niet meer van belang, want de band had besloten er een stevige punkrocklap op te geven. Het podiumgeluid was ondertussen een stuk beter, de band wilde absoluut niet als rusthuisrockers te boek worden gesteld door ondergetekende en dus gingen Younger en co dan maar tekeer als een stel jonge kangoeroes (of wallabies). Memorabel vonden we het nog steeds niet, maar entertainend des te meer. De heren hadden duidelijk gewoon zelf zin om hun jonge toerleven nog eens te herbeleven (al dronken ze mazoutjes in de kleedkamer, zo hoorden we) en hun eigen klassiekers ook nog eens aan een al dan niet jonger publiek voor te stellen. En dat allemaal zonder winstbejag en pretentie. Mooi is dat.

Gezien: Radio Birdman + TH’ F’kk’n’ G’dd’mn Luckies – Wilde Westen @ De Kreun, Kortrijk – 14 oktober 2018
Tekst: Patrick Bruneel – Foto’s: Stephan Vercaemer