De output van het Haagse AU is nogal spaarzaam. Het laatste teken van leven voor ‘Zero’ dateert uit 2006, toen op het Amerikaanse Foxglove de ep ‘(aux)’ verscheen. De keuze van dat label wees al in de richting waarin AU zich nu heeft ontwikkeld: zwaarder en donkerder. Nu waren er in de ambient en abstracte elektronica van eerdere AU-platen altijd al genoeg donkere hoekjes te vinden, maar ‘Zero’ is de eerste plaat waarop het duo duisternis volledig de boventoon laat voeren. Drie lange soundscapes trekken voorbij als een nachtmerrie, dreigende soundscapes van dark ambient en drones, waarin ongrijpbare geluiden langs schieten als geesten. In het eerste nummer spoelen golven noise af en aan, terwijl een overstuurde drone langzaam het geluid overneemt. Rust is er nooit door alle echoënde geluiden die net boven de gehoorgrens waarneembaar zijn. Ook het tweede nummer is een sombere constructie van drones, tonen en een wind van ruis, waar flarden stemmen doorheen waaien. Onder alles voegt een diepe puls een gevoel van urgentie toe, als een hartslag. Wat betreft het geluidspalet heeft ‘Zero’ het nodige gemeen met AU’s bijdrage aan de ‘Mort Aux Vaches’-serie, alleen dan in een versie waarbij de nummers van die plaat tegelijk worden afgespeeld. Het titelnummer kent eenzelfde opbouw, maar is lichter van toon, en voelt eerder als een heilige, surrealistische droom, dan als een nachtmerrie. Overigens strekt die eerder genoemde spaarzaamheid zich ook uit tot de omvang van de oplage; het is dan ook te hopen dat band of label zal besluiten om ‘Zero’ ook als download beschikbaar te maken.