De Schot Phil Maguire werkte in 2019 in Stockholm in de Elektronmusikstudion, waar hij tijdens zijn residentie het iets meer dan een uur durende ‘Zeemijl’ opnam. Hij werkt bij voorkeur met computers, synthesizers en opgenomen geluiden van dagdagelijkse dingen die hij daarna manipuleert. Voor ‘Zeemijl’ gebruikte hij de Serge synthesizer. Het stuk is als een meditatief staren naar kabbelend water, waarbij weinig tot niets gebeurt. ‘Zeemijl’ is minimalisme pur sang, waarbij wat er gebeurt, dermate traag gebeurt dat de luisteraar het niet eens door heeft. Het verliezen van elk tijdsbesef is nefast voor de feestvreugde bij het beluisteren van ‘Zeemijl’. We worden meegezogen in een ijle wereld met schaarse zuurstof waardoor het denken vertraagt en verstilt. Maguire mocht ook het artwork maken voor ‘Mei’ van de in Utrecht wonende Matthijs Vincent Kouw en brengt het werk ook uit op zijn eigen label verz.
Kouw werkt regelmatig samen met geluidskunstenaar Radboud Mens. Voor ‘Mei’ werkt hij echter helemaal alleen. Drones vermengd met elektroakoestische elementen, veldopnames, noise en microgeluiden vormen zijn handelsmerk. Dat is deze keer niet anders. Drie stukken van elk meer dan twintig minuten sieren deze release, die zijn titel haalde bij het gelijknamige gedicht van Herman Gorter. Het gedicht beschouwt de relatie van de dichter met de maand mei in een voor die tijd vernieuwend concept met taalbeelden die het landschap opriepen in een soms erotische of melancholische meditatieve sfeer. De subtiliteit van dit werk van Gorter sijpelt ook door in het werk van Kouw, die al net zo minutieus en meditatief te werk gaat. Stijlvolle drones die bij iet of wat van een volume de oren bijna pijnigen door de kleine klanken die overal in verscholen zitten.