Rutger Zijdervelt kent u inmiddels wel via Gonzo, evenals zijn gevulde catalogus dus blijft de karakterschets ditmaal achterwege. Mariska Baars en Wouter van Veldhoven zijn inmiddels geen onbekenden meer binnen de experimentele scene van de noorderburen. In het afgelopen jaar hebben ze allebei prachtig solowerk uitgebracht, passend binnen het kader van soundscapes en de stille breekbaarheid. Daarmee is deze samenwerking tussen de drie het overzeese debuut op het Digtalis label van Brad Rose, een label dat vele stijlen naast elkaar durft uitbrengen, van folk tot digitaal. ‘Zeeg’ is de naam van deze improvisatiesessie die in de woonkamer bij Van Veldhoven werd opgenomen, zo is uw recensist (s.b) nog verteld voordat hij naar India vertrok. De rollen zijn gelijk over elkaar verdeeld en horen we Zuijdervelt achter de knoppen en welbekende pedalen. Baars neemt de elektrische gitaar ter hand en haar ijle stem sijpelt sporadisch door, gemanipuleerd en wel, terwijl van Veldhoven achter zijn bandrecorders, muziekdoos en metalofoon zit. Serene stilte weerklinkt. Langzaam komt de gitaar opzetten, aangevuld door de krakerige ruis van de lopende banden en er ontvouwt zich een schone nevel van minimale tonen en opwellende effecten. Elk geluidselement vult het andere aan zonder de aandacht af te leiden van de sluierende kalmte. De nevel transformeert zich in slow motion en halverwege komen er donkere elementen binnendrijven die zorgen voor een dreigende sfeer. De dreiging neemt gestaag af, maar de nevel blijft klam op u rusten tot naar het einde toe. Het moet wel gezegd worden dat de Machinefabriek reflectie hier het meest terugkomt in het geluid, maar zonder dat we spreken van een zuiver spiegelbeeld. Daarvoor is deze spiegel immers te beslagen door de nevel. Een geslaagde samenwerking tussen de drie vrienden, zodat u zich veertig minuten kan laten verhullen in andere sferen.