Dit is het eerste album in wat een reeks experimentele platen kan worden omtrent de zoektocht van Vince Hunt, in een ver verleden bassist bij A Witness, naar de samenhang van muziek, woord en sfeer. Voor Yukon laat hij zich bijstaan door Harry Stafford, midden jaren 1980 zanger / gitarist bij goth-rockers Inca Babies en Colin Grimshaw, die hier zijn debuut op cd maakt en een scheut noise-gitaarlijnen aan het geluid toevoegt. De muziek is eerder filmisch van aard en roept een desolaat gevoel op, met dito beelden van verlaten prairies, eenzaten die zich van alles en iedereen hebben afgezonderd en net zo goed de mentale leegheid van mensen in gevangenschap. Deze sferen worden extra benadrukt door de klemtoon die op het gesproken, eerder dan gezongen, woord wordt gelegd. Hunt declameert soms zelf maar werkt net zo goed met oorspronkelijke opnames van jaren her. Voor ‘Happy Birthday From Texas’ worden de stemmen van James ‘Ironhead’ Baker, Ernest Williams en Henry Truvilion ingezet. De opnames van de zang van deze drie heren werd door legende John Lomax (vader van Alan Lomax) in 1933 op de band gezet in de Sugarland gevangenis in Texas tijdens de dagelijkse dwangarbeid van de drie gevangenen. Twee van de acht nummers zijn bewerkingen van klassieke Canadese gedichten die daar zelfs door ieder kind kunnen worden opgezegd. Oorspronkelijk zijn die teksten van de hand van Robert Service, een zogenaamde Goldrush-dichter. Hunt citeert de twee teksten samen met de opname van een voorleessessie door Frank Willis uit 1962 (van het album ‘The Spell Of The Yukon’, Ringside Records), wat voor een unheimisch gevoel zorgt. Opener ‘To You, My Dearest’ is dan weer een triest spookachtig stuk tekst aan een voormalige geliefde. De muzikale achtergrond die de intrigerende woordenstromen omhelst is moeilijk vast te pinnen. Blues, gospel en drones vormen samen met found recordings een amalgaam van desolaatheid en eenzaamheid, alsof William S. Burroughs de voice-over doet bij een film van David Lynch. Wasmachines, ontstemde gitaren, achterwaarts afgespeeld vinyl tot een stukje uit Philip Jeck’s album ‘7’ maken de weirdness er nog groter op. Yukon is met andere woorden wat men noemt een vreemd mooi plaatje.