Gerda komt uit het Italiaanse Jesi en verkent de noiserockwereld sinds 1997. Niet dat dit het viertal ooit veel windeieren heeft gelegd. Om de paar jaar verschijnt er eens een plaat, die, als we ze horen, ons telkens blij weet te maken. Gerda kiest namelijk voor noiserock die balanceert op het dunne koord tussen chaos en structuur, tussen rechtlijnigheid en complete anarchie. Het verwondert dan ook niet dat Gerda regelmatig ontspoort, aan het freewheelen gaat en de schellen noise met kilo’s tegelijk aflevert. En toch houdt de band ons de hele rit, zeven nummers slechts, bij de les. Die voortdenderende en uitermate hypnotiserende verslavende drums houden de boel bijeen. Wie van de vier de schreeuwlelijk van dienst is, weten we niet. Wel dat de man heel effectief zijn stem inzet om de boel nog chaotischer te maken, en zingen (of wat daarvoor doorgaat) doet hij in het Italiaans. Overal tussen, boven en onder kronkelen noisy gitaren, die maar blijven doorgaan en doorgaan en nog doorgaan. We denken aan het vroege werk van Dazzling Killmen en Gone Bald en zijn blij dat Gerda weigert toegevingen te doen. Undercore noemen ze hun versie van noiserock. Als het kind maar een naam heeft, je zuster bijvoorbeeld.