Ons aller Björk kan er wat van: met haar stem de harten van ijskoningen breken. Dat bewijst ze nog eens met haar laatste album, Medulla maar Panda Bear weet ook hoe hij emotie en stem ten volste kan combineren. Als één kwart van Animal Collective bracht hij eerder dit jaar al het gestrand-op-een-onbewoond-eilandalbum, Sung Tongs, uit. Nu geeft hij, solo, zijn intiemste, emotionele momenten bloot. Young Prayer is een eerbetoon aan zijn overleden vader. Niet zomaar een gebeurtenis in het leven van een twintiger. Die pijn is te horen op Young Prayer. Prachtig is het spel tussen de akoestische gitaar en de bezwerende stemkunsten van Panda Bear. Dat magische klankenspel wordt slechts een keer verstoord door een handklap-nummer, erg tribal, terug tot de essentie van muziek, maar het breekt de spanning in de hymne die Young Prayer is. Soms rukt een akoestische wervelstorm op, als een onderdrukte emotie die opeens vrijkomt, snel, krachtig en ook weer met net zoveel snelheid rustiger wordend en verdwijnend. Teksten gebruikt Panda Bear niet, songtitels ook niet, het zijn flarden van mantras, verdwaalde klanken die cirkelen in het onderbewustzijn. Naast het verdriet en de passie, maar ook waar de vreugde van het leven en de krachten van zijn overleden vader nog steeds merkbaar zijn. Daar hebben we één woord voor: schitterend.