Twee van de meest extreme sludge/doom-bands van het moment samen op één plaat. Thou maakte vorig jaar indruk met Heathen, The Body met I Shall Die Here, hun samenwerking met The Haxan Cloak. Je kan je afvragen of de band zich nog laat omschrijven met een beperkende term als sludge; zanger/gitarist Chip King spreekt zelf van heavy music. En dat past deze samenwerking (hun tweede; Released From Love, de 12inch met de rotte vruchten van hun eerste collaboratie is bijgevoegd op de cd-versie van You, Whom .) beter dan welke variant van metal dan ook. De licks en riffs van Thou ontbreken hier goeddeels; de muziek leunt op het loodzware gebeuk dat we van The Body kennen. Soms scheurt er een vervormde riff uit de ge-downtunede gitaren, alsof een vlaag Black Sabbath uit de hel ontsnapt, maar de rest van de rijd heeft het net zo veel met metal te maken als Swans anno Filth. De zang komt grotendeels van Thous Bryan Funck halverwege tussen vokills en grunt , maar Kings kenmerkende gekrijs is nooit ver weg. Zwaar, vervormd, meedogenloos en eigenzinnig, getuige de niet helemaal geslaagde cover van Nine Inch Nails Terrible Lie. Wie het experiment niet schuwt, glijdt nu eenmaal wel eens uit. Dat The Body het experiment niet uit de weg gaat, bleek al uit hun recente platen, niet in de laatste plaats de split-lp van eind vorig jaar met Sandworm, een black metal band uit Providence (ooit ook de thuishaven van The Body). Sandworm klinkt eigenlijk meer als hardcore dan black metal. In krap achttien minuten werken ze zich door tien nummers heen die doen denken aan oldskool hardcore-bands als Hellnation en Infest. Tegelijk krijst de zanger alsof hij onder de corpse paint zit; geen peil op te trekken, en zo hoort het ook. Op de andere kant The Body met slechts één nummer; een intro van suizende metaalpercussie maakt plaats voor piano en koorgezang, terwijl King ergens heel in de verte staat te schreeuwen. Na een paar minuten vallen drums en gitaar genadeloos in, die op hun beurt worden gemangeld door effecten en samplers. Het geheel eindigt in een maelstrom van noise, terwijl King langzaam in de golven verdwijnt. Het lijkt haast een samenvatting van alles dat The Body in 2014 deed; we zoeken vast dekking voor 2015.