Als de helft van Glissando maakt Richard Knox mooie postrock met de etherische stem van Elly May als breekbaar middelpunt. In A-Sun Amissa is Knox partner Angela Chan, die ook viool speelde op de laatste plaat van Glissando. Muzikaal bewegen de twee zich in vergelijkbaar gebied als Glissando, maar de afwezigheid van Mays stem maakt de muziek minder voorzichtig en een stuk donkerder. En ook een stuk vormelozer: het eerste van de twee lange nummers begint met een traag, moody gitaarthema met veel reverb, dat klinkt alsof het uit een tussenstukje van Godspeed You! Black Emperor komt, maar loopt dan uit in een vormeloze drone voor gitaar en viool. Vele artiesten gingen de band in dit geluid voor we noemen bijvoorbeeld Damian Valles, Simon Scott en Barn Owl en meestal beter. De basklarinetimprovisaties van gastmuzikant Gareth Davis zijn een welkome bijdrage, maar uiteindelijk is het muziek die mooi klinkt, maar verder vrij weinig om het lijf heeft. Daarbij komt dat de piano-improvisaties die Chan zo nu en dan laat horen niet boven het niveau van doelloos gepingel uitstijgen. Het is jammer dat de band zichzelf niet wat meer grenzen heeft gesteld, zoals op de debuutplaat Desperate In Her Heavy Sleep, waarop kortere nummers leidde tot meer focus en variatie. Op het tweede nummer klinkt Davis klarinet gejaagder, en soms vagelijk Arabisch, wat de muziek wel wat spannender maakt, maar te laat komt om de plaat als geheel nog te redden.