Je kunt vinden wat je wilt van de effecten van de digitale cultuur op de relatie tussen muziek en luisteraar, feit is dat de moderne techniek ook nieuwe grenzen heeft geschapen die je kunt opzoeken. Denk aan de tien uur (en 1.4GB) durende versie van La Monte Youngs Black Record die Tim Hecker vorig jaar maakte, of aan hoe Terre Thaemlitz met het 29 uur durende Canto V de grenzen van het downloadbare opzocht. Aan het andere uiteinde dwingt het Staalplaat Soundsystem met de serie Yokomono-platen directe interactie met de luisteraar af, die zo zelf experimentator wordt. De serie, spin off van een doorlopend programma van installaties en optredens onder dezelfde naam, begon met twee platen vol lock grooves. De derde release beoogde twee tegen elkaar in draaiende groeven op één plaatkant te combineren, maar door productieproblemen lukte dat uiteindelijk niet. Vandaar nu een tweede poging op Yokomono deel drie-en-een-half. Beide kanten bevatten drie concentrische groeven: afhankelijk van hoe je toevallig de naald laat zakken, krijg je een van de drie tracks te horen. Op kant a zijn die verzorgd door Merzbow en Libanese componiste/pianiste Cynthia Zaven, plus een derde groef met rode ruis; op kant b witte ruis, Mika Vainio en stemkunstenaar Jaap Blonk. Daarbij is de persing zo bewerkt dat de naald nu en dan spontaan naar een andere groef springt; ook wordt de luisteraar aangemoedigd om zelf naalddruk en antiskating te variëren. Daarmee komen de passieve en lineaire rollen van luisteraar en platenspeler te vervallen, en ontstaat er kansmuziek met de luisteraar als uitvoerend kunstenaar. Muzikaal leidt dat tot bizarre composities. Vainios diep galmende klanken die opeens worden onderbroken door Blonks kakelende stemexperimenten, dan weer toonloze ruis. Yokomono is dan ook niet bedoeld om gewoon even op te zetten.