Silvana Deluigi is als zangeres een grootheid in de tangomuziek. Wie van tangomuziek houdt, kan moeilijk om haar heen. Dat is niet de reden dat haar laatste cd, Yo, in de Gonzo wordt besproken. De reden is dat deze cd geproduceerd is door Kip Hanrahan, één van de belangrijkste producers van de afgelopen dertig jaar. Wat Hanrahan voor zijn label American Clavé aanraakt, verandert in goud. Zijn gouden formule: zet artistieke talenten uit uiteenlopende muzikale richtingen bij elkaar, geef ze enig houvast en heb vertrouwen. In het verleden leidde dat tot magistrale conceptalbums over Nino Rota, Charles Mingus, Walt Disney en wat niet al meer, waarop een keur aan artiesten elkaar afwisselden, aanvulden en versterkten.
Halverwege de jaren tachtig produceerde Hanrahan een plaat van Astor Piazzolla, de koning van de zogenaamde nieuwe tango. En daarmee zei hij “alles wat ik over tango kwijt wilde. Dat hij nu Silvana Deluigi onder zijn hoede neemt, betekent volgens Hanrahan niet dat hij nog niet klaar zou zijn met de tango. Nee, hij was onder de indruk van het talent van Deluigi. En wilde haar zichzelf laten zijn binnen en buiten de tango. De titel van haar door Hanrahan geproduceerde cd, Yo (is: Ik) doet aannemen dat het hem en haar is gelukt.
Maar is dat zo? Ik vraag het me af. Tangoliefhebbers komen beslist aan hun trekken met Yo. Het is een mooie plaat, spannend van opzet, met mooie oude en nieuwe tangostukken, gespeeld door de beste tangomuzikanten die er momenteel rondlopen, en gezongen met die sensuele, van erotiek doordrenkte stem van Deluigi.
Maar klinkt er meer dan tango? Treedt de tango buiten de tango-oevers? Leren we van Deluigi meer dan dat ze een excellente tangozangeres is? Nee, nee en nee. Wat niet zeggen wil dat er in conservatieve tangokringen in Buenos Aires en Montevideo niet veelvuldig zal worden gevloekt op deze plaat. Maar dat deden ze ook op de tango nuevo van Piazzolla en achteraf kun je toch niet anders dan constateren dat het grootste deel van diens oeuvre zoetsappig en slap is. Ofwel, ergens hadden die conservatievelingen best gelijk.
Nee, goud is de op het Duitse jazzlabel Enja uitgebrachte Yo niet. Wel een mooie plaat. Maar niet meer dan dat.