Naomi Punk, dat is het drietal Travis Coster, Neil Gregerson en Nic Luempert. In 2014 brachten ze ‘Television Man’. Een plaat die wij toen onder het label vreemde post-punk categoriseerden. Vreemd, maar wel verdomd aanstekelijk. Met hun nieuwe is ook allerlei vreemds aan de hand. De nummers zijn samengesteld uit opnames die ze maakten sinds 2015. Het kan hier gaan om repetitiejams, field recordings of live-opnames. Al die brokjes geluid en muziek werden opnieuw verknipt en samengevoegd tot één van de vijfentwintig (!) brokken muziek die op deze plaat staan. Voor de band was dit een experiment om los te komen van een eerder traditionele manier van opnemen. Dit experiment had faliekant kunnen aflopen. Bij de eerste beluisteringen leek het daarop ook af te stevenen. Hoe langer hoe meer klikten de nummers echter in elkaar. En toen vonden we stilaan een uitweg in het muzikale moeras dat de band uit Olympia, Washington heeft gecreëerd. Wij zijn vooral fan van de rammelende lo-fi klinkende nummers zoals het naar Parquet Courts neigende ‘Gotham Brake’ of de korte rammelpunk van ‘Cookie’. Soms verliezen ze zich echter in de experimenteerdrift. Het resultaat is dan iets zoals het wat doelloos ronddobberende ‘Matroska’. Begrijp ons niet verkeerd: Naomi Punk heeft zichzelf uitgedaagd, iets wat we alleen maar kunnen toejuichen. Het resultaat is echter iets te lang om te blijven boeien. Een paar van die doelloze dobbernummers weggooien had waarschijnlijk geholpen om echt te blijven boeien. Als het wel werkt zijn ze verdomd aanstekelijk. En een beetje vreemd.