Jaren hoor je niets van ze en dan zijn er plots twee albums in één jaar. Begin 2012 verscheen Parastrophics, het eerste levensteken sinds Varcharz uit 2006. Goed, Andi Toma en Jan St. Werner werkten intensief aan solomateriaal en maakten samen met Mark E. Smith van The Fall een album als Von Südenfeld (2007), maar een Mouse On Mars in goede doen is niet te evenaren. Goed album trouwens, dat Parastrophics. Op het label van Berlijners Modeselektor klonken de twee poppier dan ooit en ook weer typisch Mouse On Mars. De liveshows die het duo dit jaar samen met drummer Dodo Nkishi deed waren subliem. Het live spelen in voornamelijk danceclubs inspireerde het duo om in slechts een paar weken WOW op te nemen, een soort ode aan de dansvloer eigenlijk. Een dik half uur, zolang duurt de exercitie van Toma en St. Werner. Structuur ontbreekt en een vervolg op Parastrophics is het album zeker niet. Eerder een tussendoortje. Het moet een lollige bedoening zijn geweest, in de Berlijnse studio van duo. Allerlei stijlen elektronische muziek worden met elkaar gemengd en vooral tegenover elkaar gezet in relatief korte nummers die drie lettercodes als titels dragen. Resulteert vooral in chaos waarin het zoeken is naar een catchy melodie, hook of beat. Bij vlagen klinkt WOW verbluffend, wanneer dubstep, opgeknipte vocalen en clickncuts door elkaar worden gehusseld in bijvoorbeeld CAN. Ook dan geldt: meer experiment dan nummer. Moeilijke, maar fijne kost.