Twee albums lang kon A Place To Bury Strangers wat ons betreft weinig fout doen. Ze hadden de perfecte balans gevonden tussen goede liedjes en vreselijke herrie. Zonder schaamte en waarom zou je ook? namen ze de erfenis van The Jesus And Mary Chain en My Bloody Valentine en vermenigvuldigden alles met een factor twee. Muren van feedback, een batterij aan gitaareffecten en een ratelende drummachine vormden een draaikolk waaruit pakkende hooks en uitstekende melodieën uit naar boven dreven. Op Worship voegt de band nog wat invloeden toe: de geest van Joy Division (en in mindere mate The Cure) waart op verschillende nummers rond. Wat we helaas niet terug horen, is de constante hoge kwaliteit van de liedjes die we van de band gewend waren, noch de geluidsstormen. Worship is veel meer ingehouden dan de voorgangers, alsof de band naast de noiseniks ook een poppubliek wil bereiken. Niet dat de gitaren nergens gieren, maar het klinkt allemaal erg gecontroleerd; niets komt ook maar in de buurt van de oersoep van feedback zoals die op tracks als Ocean de luisteraar meevoerde. Ook de teksten hebben aan agressie ingeboet: Slide begint met de regel “ever since I was a little boy, I had a lust to live, een heel eind verwijderd van I’ll just wait for you to turn around, and kick your head in. Het is de band niet te verwijten nieuwe wegen te zoeken, maar de naakte waarheid van dit nieuwe geluid is ook dat de liedjes lang niet zo sterk zijn als voorheen. Er zijn een paar lichtpunten het titelnummer, Leaving Tomorrow maar voor een groot deel is het: ene oor in, andere oor uit. Misschien moet de plaat nog groeien we hopen het ten zeerste, want de band ligt ons na aan het hart.