Virtuoso verpakt de hoes van zijn tweede album ‘World War II: Evolution of the Torturer’ in paintbrush-art die onder normale omstandigheden enkel op de spatborden en deuren van opleggers hangt. Helaas kan de MC uit Boston het vermogen van zo’n machine op zijn recentste zelfs maar niet suggereren; het blijft eerder bij een testrit met een tweetaktertje. Lauwe beats met karakterloze samples vormen het decor voor ‘s mans tekeergaan tegen Bush en uiterst rechtse politiek in het algemeen. Om eerlijk te zijn, Virtuoso gaat nergens uit de bocht, doch ‘World War II’ is zó muisgrijs dat we er moeilijk iets positiefs van kunnen vertellen.
Vooringenomen besprekingen zijn waarschijnlijk zowat het laatste wat u wenst te lezen in uw favoriet muziekblaadje. Dus vergaten wij voor de bespreking van ‘R.U.L.E.’ zowat ogenblikkelijk wat we net daarvoor uit de persbio hadden vernomen: dat Ja Rule hulp kreeg van Ashanti en R. Kelly op zijn laatste langspeler. Eenmaal de schijf in de cd-speler gepropt, bleken de gevreesde voorgevoelens toch uit te komen. Een uur lang sleept het semi-comateuze ‘R.U.L.E.’ zich voort langs alle mogelijke clichés van het genre. Matte r ‘n b, zelfbeklag, een potsierlijke gangsta-stijl, wie-o-wie ligt daar anno 2005 nog wakker van? In plaats van dagelijks geld te tellen en gouden kettingen op te blinken, zou dhr. Rule beter vinylshops afschuimen op zoek naar goeie grooves en iets positiefs-creatiefs ondernemen, zodat hij de volgende keer weet waarover gezongen. Ach, sommige mensen leren het nooit.