Het Arthur Russell heruitgaveprogramma dat vorig jaar eindelijk werd ingezet, is inmiddels gearriveerd bij het album dat tijdens zijn leven ook op grote schaal werd uitgebracht (in 1986 om precies te zijn). En vervolgens commercieel faliekant mislukte. Misschien was Russell een van die muzikanten die niet gemaakt is voor zijn tijd, al moet gesteld worden dat zelfs nu er een welwillend klimaat is ontstaan, World of Echo een lastige plaat blijft. Hier kleedt Russell zijn muziek uit tot de basis. Wat overblijft als de discoritmes verdampen, is zijn markante stem, cello plus een sporadisch accent van een synthesizer of klappende hand. Een spartaanse opstelling waar het subtiele gebruik van echo voor magie zorgt. Dub, ja, maar zoals geen enkele dub ooit heeft geklonken. En ook al komen er versies van enkele bekende Russell liedjes, zoals Lets Go Swimming of Wax the Van voorbij, schept hij hier een wereld waarin je opnieuw moet leren luisteren voordat je de schoonheid ervan beseft. Muziek voor ontlichaamde dansers, sterrenzeilers en dromers die de grenzen van de stem willen aftasten.