Mensen moeten natuurlijk doen waar ze zin in hebben, maar we krijgen wel eens de indruk dat bands die na jaren opeens een wederopstanding beleven weinig aandacht besteden aan het waarom van hun oorspronkelijke einde. Hoeveel zijn er werkelijk vrijwillig op hun hoogtepunt mee opgehouden? Orbital, een band waar ondergetekende in de jaren 1990 zijn hand voor in het vuur stak, bereikte in 2004 na twee laatste teleurstellende albums een natuurlijk einde. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en vijf jaar en een handvol soloplaten later sloegen de broers Hartnoll de handen weer ineen voor een aantal optredens. Begrijpelijk, want juist de live-arena was de meest natuurlijke omgeving voor de band, zoals treffend werd geïllustreerd op de Live At Glastonbury dvd. Een single volgde en nu dan ook een nieuw album. Wonky is ontegenzeggelijk Orbital. Vooral late Orbital het geluid lijkt het meest op dat van Blue Album, een aantal nummers leunt op de naïeve melodieën die de broers op de latere platen begonnen te gebruiken, en, belangrijkste euvel, een overkoepelende spanningsboog ontbreekt. Dat gevoel van eenheid dat Orbital 2 en In Sides zo onweerstaanbaar maakte, en je het gevoel gaf dat je op een gegeven moment los van de grond kwam. Ook de experimenten die ‘Snivilisation’ en ‘Middle Of Nowhere’ zo leuk maakten, blijven achterwege. ‘Wonky’ is een veilige plaat, vooral niet te ingewikkeld. Zomers, dat wel, en een aantal nummers is best goed, zoals New France (waarop de stem van Zola Jesus net diep genoeg in de mix zit om het dragelijk te houden) en de retro-acidhouse van Stringy Acid (waarvan we voorspellen dat het bij de aanstaande concerten naadloos overgaat in Chime). Maar relevant? Helaas. Leuk? Dat wel, omdat ze weer komen spelen.