Het laatste wapenfeit van Knut was ‘Alter’, waarop de back catalogue van de Zwitsers door de remix-mangel werd gehaald door goed volk als Oren Ambarchi, Mick Harris (Scorn) en Dälek. Met ‘Alter’ vierde Knut zijn tiende verjaardag. Die plaat dateert echter alweer van een dikke vier jaar terug. Dat ze na vier jaar broeden zelf ook met een serieus ei zaten, is al vanaf opener Leet duidelijk te horen: behoorlijk technische metalcore, met een grunt die doet vermoeden dat het nog steeds niet volledig peis en vree is in Genève. We schrijven wel metalcore, maar Knut is gelukkig veel meer dan dat: dat de riffs van beton zijn, betekent niet dat er niet hier en daar een folietje in de constructie kan sluipen hell, hier en daar wordt er zelfs met ambient geflirt. De eerste helft van ‘Wonder’ blijft behoorlijk uptempo, knalhard en verrassend vocaal, maar vanaf song nummer vijf is virtuoos en kwaad rammen niet meer de norm. Start Ultralight Backpacking nog met een trist trage en logge riffs, naar het einde toe worden die riffs losse mokerslagen op een bedje van subtiele feedback we zouden bijna van poëzie gaan spreken. Segue 1 is vervolgens een heerlijk stukje bijna-ambient. Stilte voor de storm zo blijkt, want Fast Forward Bastard gaat alweer alle kanten tegelijkertijd op al is het met al die tempowissels behoorlijk lastig headbangen. Ook heerlijk, en iets makkelijker te verhapstukken: de breed uitgesponnen psychedelica van If We Cant Fly There, Well Take A Boat. Afsluiter Wonder/Daily Grind klinkt als een perfecte samenvatting van ‘Wonder’: beladen postrock die langs doom passeert en uitmondt in ambient. Wie er snel bij is, kan misschien nog een exemplaar van de gelimiteerde gouden vinyleditie (100 ex.) aan de haak slaan.