Smog is even in de koelkast gezet en Bill Callahan maakt onder zijn eigen naam een volwaardige plaat. Althans zo lijkt het. Maar na het luisteren van ‘Woke An A Whaleheart’ bestaat er gegronde hoop dat Callahan weer snel als Smog gaat verschijnen, want de weg die hij solo heeft ingeslagen, is niet de beste. Klonk hij vroeger door de simpele, maar experimentele begeleiding, zijn perfecte, maar onvoorspelde timing en zijn verhalende teksten spannend; nu borduurt hij voort op de quasi-uitgebluste stijl van zijn laatste twee Smog-albums. Die twee waren voor de doorgewinterde Smog-fan al even doorzetten, maar nu gooit Callahan er nog een schepje bovenop. Op ‘Woke On A Whaleheart’ duikt hij op de mindere periode van Roxy Music (Diamond Dancer) en drijft het soms door tot slappe country-entertainment (The wheel) of tot cocktailbarband-achtige proporties (Sycamore). Overdreven is het niet, om te zeggen dat we terug verlangen naar de tijden van Wild Love, Dongs Of Sevotion en Red Apple Falls.