Royale gulzigheid is zelden goed. Het is zoals met die 100 in 1-gezelschapsspelen. Na enkele beurten zitten alle pions en dobbelstenen dusdanig door elkaar dat je iedere speelbeurt moet beginnen met eerst de doos in orde te brengen. Het is die wanorde die ook Philip Bader parten speelt. Terwijl hij zich in het Berlijnse nachtleven voornamelijk toelegt op techno, graaide hij voor zijn debuut in een electro-pophouse getinte bak waar keuze te over is aan interpretaties en dansritmes. De obligate klanktapijtgekleurde opener Whisper -het is een trend dat eerste tracks van albums korte soundscapes moeten zijn- leidt je naar het techhouse gekleurde Surfing Sabine dat met zijn gefluister en gevonden geluiden verder op het vervreemdende effect van de opener inwerkt. Tussen de beats door futselt Bader enkele ballades. Het liefje (Ja Hier) van zijn beste vriend mag de woorden op Wishfull Thinking en Sunshine zingen. Twee tracks, quasi inwisselbaar. En toch. Het klinkt alsof Philip Bader beter met fragiele elektronische pop aan het werk gaat dan te wedijveren met de betere jongens in de oververzadigde technomarkt. Het beste bewijs: het licht CocoRosie-gekleurde Shine On Us met jazz-zangeres Anna Luca. Helaas voelt Philip Bader de drang zich te bewijzen als technisch onderlegde producer. Hierdoor vergeet hij zijn hart in de muziek te leggen. Wishful Thinking is kil, hard en typisch Berlijns. Het heeft niet de overtuigende zuigkracht van een geslaagd debuut. Alsof Philip Bader te gulzig met de genres aan het spelen is geweest, de spelregels uit het oog verloor en niet meer wist op welke deuntjes hij dansen wou.