We dont play requests, sneert bassist Graham Lewis wanneer iemand uit het publiek net voor de eerste en enige toegift (Pink Flag) luidkeels om een nummer roept. Altijd al een brutale patser geweest, die Lewis. We schrijven Valentijnsdag 1979. Wire heeft op dat moment twee studioalbums uit, Chairs Missing uit 78 en het debuut Pink Flag van een jaartje eerder. Het viertal speelt een set van circa een uur in één van de studios van de toen nog West-Duitse televisiezender WDR. Ze zijn er namelijk op uitnodiging van Rockpalast, Duitslands beste programma inzake rock- en popconcerten. Ook nu nog. Ze zijn er omdat de Britse veejay avant la lettre Alan Bangs simpelweg goede maatjes is met de band. Niet omdat het programma op dat moment zelf zo avontuurlijk is ingesteld. Dat blijkt voornamelijk uit het aanwezige publiek. Bij Wire verwacht je in die dagen immers punks of new waveadepten, maar zeker geen hippies. Toch zie je haast niets dan hippies die braaf op hun stoelen blijven zitten. Hilarisch wordt het wanneer de camera enkele bijzonder apathische, haast lethargische exemplaren in beeld brengt. Het contrast met Wire zelf kan niet groter zijn. Zanger/gitarist Colin Newman beweegt als een epilepticus op speed terwijl hij afwisselend brult, zingt en zijn gitaar maniakaal te lijf gaat. Zelfs toen al was Bruce Gilbert (gitaar) het toonbeeld van de schijnbaar onverschillige artrocker. Rechts op het podium, steeds letterlijk wat op de achtergrond, maar zijn gitaarspel steeds accuraat en essentieel in zijn eenvoud. Lewis oogt enigszins gevaarlijk en lijkt de meeste affiniteit met punk te vertonen, althans wat zijn houding op het podium betreft. Met de accuratesse van een metronoom voorziet drummer Robert Gotobed het drietal van afwisselend venijnige en rake ritmes. Het viertal musiceert strak, verbeten, hoekig. De nummers zijn grillig, avontuurlijk en vooral nieuw. Maar nergens wordt het popkarakter uit het oog verloren. Het applaus na openingsnummer Another The Letter is opvallend aarzelend. Wire verrast en het publiek weet zichzelf aanvankelijk geen houding te geven. Wire is er niet om het te plezieren. Wie een jukebox verwacht, is bij hen aan het verkeerde adres, zo stelt de band expliciet in het bijgevoegde interview achteraf (dat overigens nooit werd uitgezonden). Negen van de negentien nummers zijn nieuw en acht daarvan zullen pas later dat jaar verschijnen op 154, Wires derde plaat. Het viertal speelt The 15th, Two People In A Room, Once Is Enough, Blessed State, Single KO, 40 Versions, A Touching Display en Map Ref. 41°N 93°W, terwijl enkel het titelnummer van het debuut de playlist haalt. De rest is afkomstig van Chairs Missing. Het unieke aan deze dvduitgave is dat het naar alle waarschijnlijkheid het enige livedocument van Wire uit de jaren zeventig is. Alleen al daarom is het essentieel als historisch document. Het maakt meteen ook een einde aan de kwalitatief ondermaatse, onvolledige, onvindbare en peperdure bootlegs die al die jaren zijn blijven opduiken. Wire On The Box ontkracht ten slotte twee mythes. Eén dat Wire voornamelijk een studioband was. En twee dat ze er live niet veel van bakten. Deze dvd bewijst met verve het tegendeel. Naast de dvd zelf is er nog een bonuscd met daarop het integrale concert. Verstandig en klantvriendelijk noemen wij dit.