De kunsthandelaar Donald staat aan de rand van de afgrond, zowel op financieel als op persoonlijk vlak. Zijn redding komt in de vorm van de diamantair Pluim, die hem aanbiedt om een tentoonstelling in Berlijn te cureren. Met beide handen grijpt Donald deze kans aan, maar het is nog maar de vraag of deze tentoonstelling hem daadwerkelijk zal gaan redden. De persoonlijke crisis van Donald wordt door schrijver Jeroen Olyslaegers in zwierige halen geschetst tegen het decor van de grotere crisis van Europa: de euro heeft het niet gered en is inmiddels vervangen door de euromark, en de huidige tijd wordt vooral gekenmerkt door onzekerheid en angst.
Met de roman Winst neemt Olyslaegers onze huidige tijd scherp onder de loep, en blikt hij vooruit door een donkere bril. Hij schetst een toekomst die dichterbij kan zijn dan we op dit moment in de gaten hebben, met een wereld waarin de echos van sociale media (en dan met name Facebook, in het boek omgedoopt tot het Netwerk) en de Occupy-beweging doorgalmen in de vorm van de Poznomen (Positief Autonomen), een hedendaagse hippiecommune midden in Berlijn.
Olyslaegers pessimistische futurisme komt het best tot zijn recht in de stilistische kwaliteiten van het verhaal, waar hij vol overtuiging uit de bocht durft te vliegen. Met zijn bevlogen satire neemt hij in de eerste plaats de kunstwereld op de hak, maar zijn kritiek gaat dieper en legt de vinger op de zere plek van onze tijd: het oorverdovende rumoer van overvloedig beschikbare informatie en de ruis van meningen die daarmee gepaard gaat. Die kritiek krijgt vooral vorm in de bijzondere stilistische keuzes die de auteur maakt, door een chaotische beeldenstorm los te laten op de hopeloos verdrinkende lezer. Dat komt uiteraard niet ten goede aan de focus in het verhaal, maar het is absoluut geen straf om de donkere diepte van dit boek te worden ingezogen.