De Ennio Morricone van Bollywood, dat is Ilaiyaraaja (°1943), waarvan nu een eerste proeve in het westen wordt uitgebracht. En net als voor Morricone geldt voor Ilaiyaraaja dat hij aan de ene kant perfect passende filmmuziek heeft geschreven die niet meer beoogt dan het begeleiden en dik aanzetten van filmbeelden, maar dat hij aan de andere kant geniale momenten heeft gekend die tot prachtige muziek hebben geleid die ook los van het witte doek bestaansrecht hebben.
De cd Wings, Vol. I bevat voorbeelden uit Ilaiyaraajas lange carrière. Sommige stukken, zoals het openingsnummer Singing Self klinken in eerste instantie overwegend westers, maar bevatten toch weer elementen die ze duidelijk in India plaatsen. Voor Sing Self komt dat onder meer door de inbreng van de beroemde fluitist Hariprassad Chaurasia. Andere stukken zijn direct plaatsbaar in het Indiase Bollywood in de meeste gevallen door de typisch Indiase vocalen.
Wat Ilaiyaraajas muziek zo bijzonder maakt, is het samengaan van westerse orkestmuziek met Indiase klassieke muziek en met westerse en Indiase popmuziek. De overgangen zijn, hoewel volstrekt logisch, vaak bizar. Ilaiyaraajas filmmuziek biedt een subliem tegenwicht tegen wat we in het westen zo vaak horen op televisie en in bioscopen: uiterst doeltreffend, maar vaak ook leeg. Doeltreffend is Ilaiyaraajas muziek ook. Maar leeg? Geenszins.
Ilaiyaraajas Wings, Vol. I is zowel verkrijgbaar als een uitgave van ReR Megacorp als van het label Angelica.