In 1989 verhuisde de familie Khalifé van Libanon naar Frankrijk, en dat was niet voor hun plezier. Behalve Bachar en zijn broer Rami keerde iedereen na verloop van tijd weer terug, maar de twee maakten liever hun opleiding aan het conservatorium af. Hun vader is in Libanon een bekende luitspeler en zanger, zijn twee zonen voelen zich daarentegen beter thuis met piano en percussie. Zo wordt ‘Whos Gonna Get…’ dan ook volledig gedragen door springerige en repetitieve pianoloopjes, die de virtuositeit duidelijk laten horen maar verder nogal rechthoekig en dwingend van karakter zijn. Van een eenmaal ingezet themaatje wordt niet afgeweken of iets raars mee uitgehaald… De composities variëren van werk van Serge Gainsbourg tot een traditioneel Koeweits liedje, Syrische verzetspoëzie, een Koerdische cover en wat al niet meer. Bij vlagen raakt Bachar een emotionele toets, maar meestal overheerst een soort plichtgetrouwe dramatiek. Het zielloze gehamer op de piano gaat na een tijdje ook aardig irriteren jammer van zon rijkdom aan muzikale en poëtische achtergrond.