Het vijfde album voor Sunno))) is het tweede deel in de White-serie. Onze duivelse zomer kan niet meer stuk. Naar goede gewoonte worden ook nu weer alle snelheidsrecords 🙂 met flair verbroken. Opener Hell-o)))-ween verraadt de intentionele bedoeling van de groep: een eerbetoon brengen aan de grootvaders van de traagheid Earth. Nu Earth zelf in een dip zit (zie hun abominabel concert eerder dit jaar in Magasin 4), is deze track meer dan welkom. bassAliens dompelt ons daarna meer dan twintig minuten onder in een depro-trance, die nog wordt versterkt door de vlagen alles verstorende noisebrokken. Voor het afsluitende Decay2 (Nihils Maw) wordt de kern van Stephen OMalley en Greg Anderson uitgebreid met gastvocalist Attila Csihar, die eerder zijn sporen verdiende bij Mayhem, Tormentor, Emperor en Aborym. Het resultaat van deze samenwerking is een soundtrack from hell die niet mis zal staan op mijn begrafenis. Geen grunts of geschreeuw, maar duivels gefluister dat het vroege werk van Current 93 doet verbleken. Vinylliefhebbers worden extra verwend, want die krijgen op de mooi verpakte dubbelelpee een extra nummer voorgeschoteld, Decay (The Symptoms Of Kali Yuga), gebaseerd op de Indische, in het Sanskriet geschreven Veda, met alweer Csihar in de hoofdrol. Rex Ritter en Dawn Smithson (beide ex-Jessamine) en Joe Preston (Thrones, ex-Melvins) leveren een minder opvallende bijdrage aan de plaat. White 2 schenkt ons bijgevolg iets meer dan een uur satanisch luistervoer waarin we ons met duivels plezier wentelen. Plaat van de eeuw (die jaarlijstjes stellen kosmisch gezien toch niets voor).