Laat ik het maar meteen toegeven: de eerste plaat die ik te horen kreeg van de Throwing Muses, hun titelloze debuut uit 1986, vervulde me van angst en weerzin. De manische kreten van Kristin Hersh schraapten over mijn puberziel als krijsend krijt op een schoolbord. De Muses waren sindsdien een verloren zaak, al herkanste Hersh later succesvol solo. Wel meteen aanslaan deed het stemgeluid van Tanya Donelly, Hershs halfzuster, mede-Throwing Muse, mede-oprichtster van de Breeders en spil van Belly. Elf jaar na het nog steeds indringende ‘Star ‘ komt Donelly met haar derde soloplaat aandraven. Aandraven is wat ongelukkig gekozen, want op tempo of schwung kan je ‘Whiskey Tango Ghosts’ niet betrappen. De sfeer is huiselijk (manlief doet mee) en gezapig, de instrumentatie op het kale af spaarzaam, de zang lieflijk. Emmylou Harris woont nog net niet om het hoekje. Er is niets mis met geluk en maturiteit, maar van Donelly zijn we toch wat meer dreiging gewoon. De muse gooit haar geen prangende melodiewendingen meer naar het hoofd en uit de belly komt het ook allemaal niet meer. Anno 2004 maakt Donelly liedjes die je van een Tanya verwacht.