Een onbekende stad. Flatgebouwen staken elkaar naar de top. Ik zocht naar het kleinste huis van de straat, omdat eenvoud nooit schaadt. Ik ben alles vergeten, ben het onderweg verloren. Ik siste: het is een ongelijke strijd. De wind laveerde tussen de metalen constructies in. Ongrijpbaar en onzichtbaar. Zonlicht kleefde op de glazen muur en glanzend kwam het kille gevaarte tot leven. Niemand die het opmerkte, niemand die het zag. Glinstering, meer heb ik niet nodig. Een dag lang houd ik het beeld vast. Eenvoud schaadt nooit. Ik zit aan mijn schrijftafel en vecht tegen een deadline die me als een zevenkoppig monster recht in de ogen kijkt. De cdspeler suddert zacht. Ik ken het geluid van Rod. Zijn single All My Love stond ooit op Vestibule & Separate, een compilatie van het huis Neou Ouija. Het is zijn grootste wapenfeit, een pracht van een song die meer dan negen levens verdient. Een sluimerende hiphopbeat die nooit echt ontwaakt verdrinkt in een zeemzoete, fluwelen melodie. Hij woont in Dublin, studeerde piano en maakte ooit furore als breakbeatproducer. All My Love is een frontale koerswijziging, de keuze van zijn hart. Binnenkort brengt hij zijn debuut uit op Neou Ouija. Neou Ouija, het begint met een N, maar het staat in mijn platenkast een kluwen naast Static Caravan en Expanding. Een volwaardig en overtuigend triumviraat. Glanzende geluidsgolven en ijle elektronica, idm heeft een verleden, een heden en wie weet, soms twijfel ik, een toekomst. Je hoort het ook bij Lambent en bij Monoceros. Het klanklandschap is bekend en het is geen uiting van grote moed. Een postmodern kunstwerk van licht kleefde op de glazen wand. Niemand keek op, behalve ik, alleen ik. Een kunstwerk. Eenvoud schaadt nooit.