Eén van de onvergetelijkste livebands van medio jaren 1990 was zonder meer het Amsterdamse Kong. Met hun instrumentale mix van stoere metalriffs, dirigistische ritmes, rake samples en hypnotiserende grooves was het onmogelijk om niet te bewegen tijdens hun shows. Maar pas echt spectaculair was hun onconventionele fysieke opstelling: vier podia in de hoeken van de zaal met daarop telkens één muzikant en een speakersysteem. Het geluid was bijgevolg quadrafonisch gestuurd en draaide vervolgens op dezelfde manier rond als de hallucinogene lichtshow. Het publiek stond daarbij in het midden. Wegvluchten in de anonieme duisternis kon niet want iedereen stond naar iedereen te kijken. Eens daaraan gewend bleek elk concert van het viertal een unieke kijk-, dans- en luisterervaring. Kong werd reeds vanaf het begin internationaal opgepikt en dat leidde onder meer tot drie albums voor het Britse Dreamtime, de toenmalige subafdeling van metallabel Peaceville: Mute Poet Vocalizer (1990), Phlegm (92) en Push Comes To Shove (95). Nadien volgden zelfs nog twee albums voor het veel grotere Roadrunner, Earmined (97) en Freakcontrol (99). En dan werd het stil. Vandaag, na een pauze van bijna zeven jaar, staat Kong er terug. Weliswaar met een flink door elkaar geschudde line-up: enkel Mark Drillich (bas, samples) die er vanaf het begin in 1988 bij was, blijft over. Voor mix en productie was voormalige gitarist Dirk de Vries gelukkig wel te porren, mogelijk daardoor vormt What It Seems Is What You Get geen radicale breuk met het verleden. De elektronica krijgt, net als in de begindagen, een rol op het achterplan toegemeten en de nadruk ligt op de gitaren. What It Seems Is What You Get is, kortom, een uitstekend album van een markante band. Blijft niettemin de vraag of de echte relevantie van Kong niet uitsluitend in hun concerten schuilt.