Het Antwerpse Triggerfinger is inmiddels een gevestigde naam in het rockcircuit, en dat verdienen ze ook. Zowel hun naar zichzelf genoemde debuutplaat (Gonzo Circus #62) als hun rockconcerten behoren tot de beste dat we in Belgïe kunnen vinden. Dat ze hun tweede cd uitbrengen op kwaliteitslabel Excelsior is eveneens een goede zet, al vinden we het best sneu dat hun populariteit er wel voor zorgt dat onze promo tot een abominabel vodje als ‘hoes’ en een gekopieerd cd’tje beperkt blijft. Soit, het is de muziek die telt zeker. Maar ook daarover zijn we niet echt te spreken. Knalde de debuutplaat bijna letterlijk uit de boxen, de opvolger klinkt veel te braaf, glad, te gepolijst, overgeproduceerd misschien wel? Ze namen de plaat op in de Red Tape Studios in Aarschot en gaven de mastering in handen van Fred Kevorkian, die toch al ruwe bolsters als ‘White Blood Cells’ van The White Stripes inblikte. Van die ruwe diamantjes is op deze schijf echter weinig te merken. Akkoord, een melodieuze rocksong kan het trio zeker pennen. Ze lijken steeds op zoek naar die ene perfecte (hard-)rocksong met een aanstekelijke zanglijn. Maar echt stevig uit de bol gaan en rocken zodat de luisteraar omver geblazen wordt, doen ze deze keer alleen op ‘These Lines’. Veel softe, naar ballades neigende stukken halen de meeste tracks wat onderuit en als zanger/gitarist Ruben Block zijn beste Gillan-gilletje bovenhaalt, een Bono-tje pleegt en te zeer liedjes wil spelen als Queens Of The Stone Age, haken we af. Wedden dat ze wel nog steeds zullen knallen op het podium? Daar hadden we iets meer van op deze cd willen horen. ‘What Grabs Ya?’ is te radiovriendelijk om ons bij onze rockballen te pakken. Jammer. Ze zouden er nog eens deugd van gehad hebben.