Gek of geniaal? De vraag wordt continu gesteld bij Harry Merry. De meningen zijn nog steeds verdeeld. Wie Harry op het podium ziet, moet zich toch haast wel amuseren. Met een Merry in topvorm en in matrozenpak is het altijd leuk. Maar, net als op deze meer dan zeventig minuten durende cd, kan de emmer na verloop van tijd overlopen. Harry zingt op het randje van vals en soms over dat randje heen, zijn Nederlands accent ligt er zo dik bovenop dat het soms even extra kijken is of de teksten wel echt in het Engels zijn en van de standaardinstellingen van de synthesizer wordt amper afgeweken. Waarom dit schijfje nog bespreken dan? Omdat Merry iets heeft, wat het is laat zich maar moeilijk in woorden vatten. Misschien is het omdat Harry altijd voor een andere weg kiest, eentje die niemand kiest, uit angst voor gek te worden versleten. In plaats van de ruwe diamant te polijsten, ruwt Harry Merry hem nog een keer extra op. En ja dan weet je op een gegeven moment niet meer of onder de krassen een diamant of een kiezelsteen te vinden is.