Het festival Welcome To The Village in Leeuwarden heeft grote namen als Crack Cloud, Snapped Ankles, Peaches, Nothing en Alice Phoebe Lou op de line up. Voeg daar nog jonge bands uit zowel Groningen en omgeving als Nederlands spannendste kweekvijver Rotterdam aan toe en je hebt een topprogramma, dat hoge verwachtingen schept.
We togen af naar het hoge noorden en laten ons onderdompelen in een weekend vol postpunk, psych, shoegaze en blackmetalgeweld. Het blijken juist de nieuwkomers die een onvergetelijke indruk maken. Het is onmogelijk om alle acts die we gezien hebben te bespreken, daarom lichten we hier een paar van onze favorieten uit.
Onverstoorbaar
We beginnen ons festival op vrijdagmiddag om 5 uur ‘s middags met de Ierse donkere postpunkband Just Mustard. We waren al een tijdje fan van deze band, die in hun duistere geluid shoegaze, noiserock en psychelementen verwerken. De band speelt ondanks de regen, het daglicht en het onwennige publiek onverstoorbaar door. Zangeres Katie Ball heeft een heel bijzonder stemgeluid, met beklemmende uithalen. Toch hadden we Just Mustard graag ergens in een gruizige, amper verlichte zaal gezien, niet in vol daglicht op een pleintje. Dat zou de sfeer veel goed doen. Goede band, verkeerde timing.
Verder met de fijne zonnige garage van Poodle die dan wel weer binnen spelen. Aan het begin van de show stonden er mensen met hun rug naar de band toe te kletsen, ronduit asociaal. Maar Poodle speelt zo goed dat aan het einde van de set er toch een gezellige dansvloer ontstond in de zaal. Het enthousiasme van de Rotterdamse dames en heer werkte aanstekelijk. Poodle laat zich niet gek maken door wat geklets en verrast met een vrolijke show.
Real Farmer speelde vanavond in de Jeth, een zaal die steeds zo afgeladen is dat je er eigenlijk niet meer bij kan. Dat probleem hadden we eigenlijk het hele weekend, deze zaal is echt te klein voor zo’n groot publiek. Dan maar helemaal achterin gedrukt op de tenen staan. Real Farmer speelde een strakke punkshow, richting de nihilistische (post)punk van de jaren 80. De holle stem van zanger Jeroen Klootsema past perfect bij de sfeer van de band; echt dat typisch Engelse onheilspellende The Fall-achtige geluid. Overtuigende stage presence ook van alle bandleden. Dat zie je ook niet vaak.
Zompige moerasrock uit Londen! Deze psychband in monsterlijke moeraspakken krijgt iedereen aan het dansen, van voor tot achter. En dat is best bijzonder want ik heb ook wel eens een Snapped Ankles-show gezien waarin het publiek voornamelijk bestaat uit mannen die met armen over elkaar hoogstens lichtjes met hun hoofd knikken. Er ontstaat een kolkende massa van dansende lichamen, die zich laat gaan op de repetitieve bezwerende ritmes van Snapped Ankles. Het zou wel oneindig door kunnen gaan in deze swampclub. De band was hier en daar wel een beetje slordig, maar als je het publiek zo meekrijgt is dat vergeven.
Nietsontziend
We beginnen de zaterdag met de nietsontziende shoegaze van de Amerikaanse band Nothing. De zanger droeg een capuchon en leek ongeïnteresseerd, maar eigenlijk is die houding ook wel cool. Met een big smile zulke droevige dromerige muziek maken is ook niks. Het was lekker rustig in de zaal, dat is ook wel eens fijn voor de afwisseling. Nothing zet echt een wall of sound neer, bij vlagen taai, maar vaker vooral heel mooi.
Rotterdam’s nieuwste sensatie Library Card brengt een interessante mix van stijlen ten gehore. Het is postpunk, maar kent ook wat noiserock en shoegaze elementen. Vanavond speelt de band hun vierde show, maar dat valt eigenlijk aan niets te merken. Zangeres Lot van Teylingen bezweert het publiek met haar trefzekere praatzang, die doet denken aan het stemgebruik van Sonic Youth’s Kim Gordon. De korte set eindigt met de gitarist die het publiek in verdwijnt, zijn dromerige gitaareffecten over het publiek laat golven en de zangeres in een hoopje op het podium zakt, de woorden ‘’not interesting, not interesting’’ bijna wanhopig uitstoot. Een beklemmend mooi einde van een optreden dat in slechts twintig minuten weet te overtuigen.
Dan is het de beurt aan de gitzwarte black metal van het Groningse eenmansproject Helleruin, live vergezelt door band. Zanger en multi-instrumentalist Carchost zwalkt over het podium, zijn lichaam met bloed en wonden bedekt, in zijn hand een fles wijn. Hij zingt (en drinkt) alsof zijn leven ervan af hangt. Helleruin zet een indrukwekkende show neer. Bijzonder is ook dat de zaal helemaal gevuld staat met mensen die er volledig voor gaan. Niet alleen metalfans, maar juist ook mensen van wie je niet verwacht staan te headbangen en te dansen. Er ontstaat even zelfs een ware pit. En toen de band de trap op liep naar de backstage, deden zij dat onder een groot applaus en gejuich. Mooi om te zien dat een dergelijke band zoveel waardering krijgt van het publiek.
Na Helleruin was het de beurt aan Doodswens, die eveneens een strakke overtuigende blackmetalshow neerzette. Door de muziek van Doodswens kun je je helemaal overgeven aan de duisternis. En ook hier was er weer een geactiveerd publiek. Eventjes waren we bang dat de twee dronken gasten in witte bloesjes die het podium op gingen het altaar met kaarsen en schedels om zou stoten, maar dat gebeurde gelukkig net niet. Compliment aan de organisatie dat zij op primetime zaterdagavond twee blackmetalbands achter elkaar programmeren, op een popfestival. Het is niet de meest toegankelijke muziek, maar het publiek weet het zeker te waarderen.
Nijpend
Zondag hebben we weer veel gezien, maar het allerbeste van de dag was zeker Deep Tan. Dit coole trio uit London wist het publiek te bezweren met hun trage minimale jazzy postpunk met zwoele Franse zang. Nergens wordt het te frivool, het is juist eerder beklemmend, door het nijpende gitaargeluid. Ook niet onbelangrijk, alle drie de bandleden zien er heel cool uit op het podium. We zijn een beetje bang van ze, maar ook een beetje verliefd.
En zo komt er weer een einde aan een goed gevuld festivalweekend. Een kleine noot van kritiek: we vonden het erg jammer dat het zo druk was en dat er zoveel overlap was in het programma. Zo hebben we helaas Alice Phoebe Lou, Crack Cloud, Tramhaus en Crows (gedeeltelijk) moeten missen. Wel was het mooi om te zien dat subcultureel en mainstream poppubliek elkaar ontmoet op de dansvloer. Fervent muziekliefhebber of dagjesmens, iedereen maakt plezier. Je hoeft niet ergens bij te horen, om je goed te voelen en te genieten van muziek. En dat is het mooie van Welcome To The Village.
Gezien: Welcome To The Village – diverse locaties, Leeuwarden – 15-17 juli 2022