Het Nederlandse ICP Orchestra laats zich sinds jaar en dag onder Misha Mengelbergs bevlogen leiding kennen als een van de beste, intrigerendste, minst voorspelbare, meest vernieuwende en in alle opzichten echte jazzorkesten van Europa.
Let wel, liefhebbers van echte, conservatieve jazz zullen het ICP Orchestra te vooruitstrevend vinden, te radicaal, te losjes en rommelig. Niettemin, op de huidige bezetting kan niemand inhoudelijk kritiek hebben. Alle negen muzikanten behoren tot de top en beheersen hun instrumenten als de besten, zijn thuis in de jazztraditie en hebben zich zowel het thematisch als het vrij improviseren tot in de puntjes eigen gemaakt.
Weer Is Een Dag Voorbij is live opgenomen in 2005 en laat het nonet horen in acht stukken, waarvan vier van Mengelberg (een vijfde schreef hij samen met de strijkers Mary Oliver en Tristan Honsinger), één van Ab Baars, Tobias Delius en Michael Moore (een blaastrio) en twee jazzstandards: Duke Ellingtons Perdido (een arrangement van Baars,die zich eerder over Ellington boog in vertolkingen voor zijn Ab Baars Trio) en Thelonious Monks Criss Cross.
Wat kan er over deze cd gezegd worden? Dat de twee jazzstandards voor de jazzkenners fraaie inkijkjes geven in de oeuvres van Ellington, Monk en Mengelberg en Baars, ligt voor de hand, gezien Mengelbergs en Baars kennis van de jazztraditie en hun voorkeur die naar eigen hand te zetten. Geslaagd zijn vooral de Mengelberg-composities. Rumboon is een oudje dat hier nieuw leven krijgt ingeblazen, Peers Counting Song is een licht slepend jazzstukje met een hoofdrol voor Michael Moores klarinet, Zombie Zua is al even slepend, maar dan met het omfloerste trompetgeluid van Thomas Heberer. Het afsluitende titelnummer Weer is een dag voorbij begint onbestemd, gaat over in een melodie met beeldende kwaliteiten en verkent daarna in alle rust de bescheiden eigenschappen van het orkest. De stilte die daaruit voorkomt, is heel natuurlijk en wordt gelukkig niet ontsierd door applaus.