Juana Molina’s laatste wapenfeit ‘Un Dia’ dateert al van dik vijf jaar geleden, zoals ze met elk van haar albums een aantal jaren tussenruimte laat. In de tussentijd heeft ze zich met een aantal projecten kunnen bezighouden waaronder de Congotronics vs Rockers toernee met Konono No1 en Deerhoof. De breekbare, zweverige klank van haar vorige albums heeft nu plaatsgemaakt voor zwoele baslijnen en pop song in vele drukke lagen en een breed scala aan verschillende instrumenten. ‘Wed 21’ klinkt alsof ze met een voltallige band speelt, maar toch heeft ze alles zelf ingespeeld en opgenomen in haar eigen studio in Buenos Aires. De eerste paar songs ‘Eres’, ‘Wed 21’ en ‘ Ferocimo’ zijn herkenbaar zoals haar vroegere composities, maar worden gevuld door meerdere lagen en effecten en is vooral haar kenmerkende lichte stem nog de enige houvast. ‘Lo Decidí Yo’ is een van de betere songs met een sterke drijfveer van helder kabbelende synthesizers en opgewekte klanken. In de ijle song ‘Sin Guía, No’ zitten de arrangementen elkaar een beetje in de weg, voordat een helder tussenstuk voor wat ademruimte zorgt. ‘Ay, No Se Ofendan’ is een zachte song met clashende cymbalen, echo’s en brommende elektronische effecten die ook herhaald worden in het iets drukkere ‘El Oso De La Guarda’. In ‘Bicho Auto’ balanceert de klank tussen minimalistische elektronische sferen en drukkere bijeen gepakte lagen van zang, gitaar en percussie. Wat rust komt er in ‘Las Edades’ met lichte shoegaze drone waarna in ‘La Rata’ rammelende rock overheerst met zinderende snaren en percussie. ‘Final Feliz’ sluit de plaat af met een versnelde folkrock sfeer die gevuld is met hakkelende stemsamples en uitwaaiende zang. Argentijnse melancholie met een zonnige randje van elektronische indiepop.