Op papier lijken deze twee niet enkel geografisch, maar ook muzikaal weinig verwant aan elkaar. De in Berlijn gevestigde Italiaan Bosetti is een geluidskunstenaar/componist met een zwak voor field recordings, collages en de menselijke spraakpatronen. Hij is ook een multi-instrumentalist die vroeg in zijn carrière vaak sopraansax speelde, maar zich nu meestal beperkt tot elektronica en zang. De Australische pianist Abrahams is vooral gekend als een van de stichtende leden van het legendarische trio The Necks, dat in de loop van de voorbije kwarteeuw een stevige reputatie heeft opgebouwd binnen de wereld van de vrije muziek met zijn kolossale marathonimprovisaties. Nochtans leidt het op ‘We Who Had Left’ regelmatig tot een vanzelfsprekend samengaan van piano en elektronische manipulaties, waarvan de exacte oorsprong vaak onduidelijk is. In opener ‘We Also Dress Today’ wordt Abrahams’ eindeloos herhaalde noot vergezeld van houtachtig gerommel, dat een bewerking lijkt van prepared piano-technieken. In ‘We See Infancy’ is alles heel uitgepuurd en worden geïsoleerde piano-aanslagen vergezeld van ruis en akelige galm, terwijl het even sobere ‘When They Are Overhead’ aansluit bij de gestage evoluties van The Necks, maar een stuk sneller beland op het terrein van de versmachtende dissonantie. Tot zover alles goed, maar het zijn de twee stukken met zang die heel wat minder overtuigen. In de cover van Bill Evans’ ‘Waltz For Debby’, waarin het pianospel opmerkelijk conventioneel is, klinkt Bosetti als een onzekere charmezanger, maar het is pas in ‘We Cannot Imagine’, met zijn haperende poëzie, die hij lijkt af te lezen van een gebrekkige autocue, dat de spanning al helemaal verslapt en het knullige Engels de zorgvuldig opgebouwde sfeer van het voorgaande teniet doet. Jammer, want ‘We Who Had Left’ zorgt in z’n beste momenten voor hele knappe resultaten.