De jongens van Tempelhof (ze zijn met twee) komen uit Italië en ze houden van filmarchieven, Berlijn en William Burroughs. Ze maken breed uitgesponnen instrumentale nummers (met af en toe een streepje zang) die zich ergens tussen Tortoise, The Album Leaf en Ijslandse sprookjespop laten situeren. De occasionele uitschuivers met al te fake klinkende cello-samples en al te enthousiast gebruik van delay-pedalen niet te na gesproken, weten ze hoe ze gitaren, drums, synths and samples tot een organisch, meeslepend geheel moeten smeden. De plaat is twintig minuten te lang en echt spannend wordt het nooit, maar wie zijn muziek graag in lieflijke melancholie gedrenkt ziet, komt hier uitgebreid aan zijn trekken.