Met een ijzersterk debuut zette 65 Days Of Static zich vijf, zes jaar geleden op de kaart. The Fall Of Math bulkte van de energie, klonk fris en catchy, en werd meteen een standaardwerk dat nu al vlotjes gekopieerd wordt door mindere goden. Opvolger One Time For All Time bevestigde, was voor veel fans de eerste kennismaking, en is daarmee tot op vandaag hun meest populaire plaat. En dan deed het Britse kwartet een gedurfde zet. Ze trokken ten strijde tegen de god van de compressie, die zowel bij opnames als bij radio-uitzendingen alomtegenwoordig is. Compressie elimineert pieken en geeft een voller maar ook vlakker geluid, wat ten koste gaat van de dynamiek en laat 65 Days Of Static nu net uitblinken in dynamiek. Geen compressie dus op The Destruction Of Small Ideas, maar ondanks de uitstekende songs erop lustten pers en publiek het sobere recept niet. Daarom wordt er met deze We Were Exploding Anyway weer een nieuwe weg ingeslagen, en opnieuw dreigen de fans van het eerste uur af te haken. De nieuwe 65 Days Of Static klinkt dansbaarder dan ooit: er is niet alleen nog meer elektronica in effecten en drums, maar ook klassieke, rechtlijnige beats worden geïntroduceerd. Al is een kleine geruststelling hier op zijn plaats. Echos van de schaamteloze eurotrance op hun tussendoor-ep (The Distant And Mechanised Glow Of Eastern European Dance Parties) zijn er niet meer te horen. Wat dan wel? In de eerste plaats nog wat vintage materiaal: Weak4 en Crash Tactics liggen in de lijn van het vroegere werk, met opzwepende organische én elektronische drums, gebroken riffs en catchy samples. Niet veel op aan te merken, maar we hebben al beter gehoord. Verder ook onvervalste dancetracks: Tiger Girl is een tien minuten durende boenksong waarin snerpende gitaren slechts een bijrol spelen. Opvallend is ook Come To Me, waarvoor beroemde fan Robert Smith zijn stem leende. Een idee met potentieel, maar er had meer ingezeten muzikaal is het niet hun sterkste nummer. Tot slot is er zowaar een compositie die de ruimte krijgt om zich te ontwikkelen, een primeur bij 65 Days Of Static. Debutante bouwt naar 65-normen oeverloos lang op, krijgt een bijna funky baslijn mee, en klautert gestaag naar een mooie finale. Van alle nieuwe probeersels kunnen we dit het meest geslaagde noemen. We Were Exploding Anyway is gevarieerd, maar evengoed een stijlbreuk met het vroegere werk, en niet alle nieuwe experimenten zijn even geslaagd. Dat er oude fans zullen afhaken, is een zekerheid, dat er nieuwe zullen bijkomen ook. U weet vast wel tot welke categorie u behoort.