Roommate. Het woord alleen joeg spontaan een siddering over onze nekwervels, zweetparels pakten zich ten hoogte van onze wenkbrauwen samen en slapeloze nachten kwamen schrijlings naar ons toe gezwalpt. Niet dat u iets moet verwachten van We Were Enchanted, een vlakke en compleet overbodige singersongwriterplaatje waar nu eens letterlijk niemand op zit te wachten. Neen, de ware reden voor onze fysieke overspanning is dat hun debuut met behoorlijk wat toeters en bellen gelanceerd werd en een overijverige promomeid (haar naam, haar onhebbelijk gegniffel staat in mijn geheugen gegrift) ons letterlijk weken gestalkt heeft om een interview rond te krijgen. We zijn, tegen ons karakter in, eerst stoïcijns en daarna echt grof geweest. Er is toen geen letter over Roommate geschreven en bij uitbreiding zal er nooit veel gebeuren rond Roommate in dit blad (‘Ik leg me op de sporen’ en andere dure eden). Kijk, dat moest me even van het hart, dat en de onbegrijpelijke kronkel die er voor zorgde dat ‘We Were Enchanted’ bij ons op de deurmat belandde met de melding ‘zeker bespreken’. Niet iedereen is even lief voor me, ook dat werd bij deze bewezen. Mogen we nu weer overgaan tot de orde van de dag. Nou bedankt, fijn.