De 0+ mini uit 2002 van Nitrada, waarachter Christophe Stoll schuil gaat, is een elektronisch en bovenal filmisch werk. Een energieke mix van intelligente techno, zwoele beats, samples, pianoklanken, musique concrète, natuuropnames en droefgeestige orkestraties. Een redelijk bonte mix. Op We Dont Know Why But We Do It heeft Stoll een manier gevonden dit alles consistenter te maken het rustiger op te bouwen. De elektronica worden doorspekt met melancholische orkestraties à la Hilmar Örn Hilmarsson, Henryk Górecki en Arvo Pärt, zang (Kaye Brewster en Nina Sophie Schwabe) en gitaar (van Giardini di Mirò-leden). De duistere samplemuziek blijft wel toegankelijk, soms ietwat te kitsch. In het geweldige zesde nummer Old Love, New Idea gaan de orkestraties ineens over in hoekige breakbeats. Elektronica met een warm humaan karakter. Ergens in de rij van Encre, Craig Armstrong, Styrofoam, Massive Attack en Telefon Tel Aviv is een fijne plaats gereserveerd voor Nitrada.