Remixalbums, dat is toch eigenlijk iets voor hele grote oude bands. Voor acts waar naar op wordt gekeken door jeugd en generatiegenoten. Met het remixalbum worden ze even in het zonnetje gezet. De conclusie luidt vaak dat het toch niet kan tippen aan het origineel. Maar om nu een band die pas twee albums heeft gemaakt te eren met een remixalbum? Het gevaar bestaat dat het origineel ondergesneeuwd raakt door meer ervaren remixers. En inderdaad blijken sommige bewerkingen op We Died, They Remixed beter dan het origineel van het veelgeprezen album In Case We Die dat Architecture in Helsinki uitbracht in 2005. Zo gaan DJ Mehdi, Dat Politics en Hot Chip er vandoor met hun remixes. Zij gebruiken de zwakte van Architecture In Helsinki -de soms wat chaotische rommelachtige stijl- in hun voordeel door de teugels wat strakker aan te trekken. De remixers die achterblijven bij het origineel -en dat zijn er ook genoeg op dit album- halen de angel uit de muziek door de kracht van het Australische zestal over het hoofd te zien. Die kracht is het naïeve spelplezier dat zo duidelijk te horen is in nummers als Wishbone, It5 en Neverevereverdid. Daar werkt de chaotische potpourri van stemmen en instrumenten weer in het voordeel van het origineel. Een mooi album, maar het mooiste is eigenlijk nog om de beste remixes af te wisselen met de beste originelen die in remix niet uit de verf komen.
Ook Mirah heeft zich muzikaal laten verbouwen. Op Joyride: Remixes zijn de remixers wat obscuurder dan het verbouwvolk bij Architecture in Helsinki. Voor de Amerikaanse zijn onder andere Guy Sigsworth, Anna Oxygen en Bryce Panic aan het werk gegaan. Hoewel de meeste namen hier geen belletje deden rinkelen, laten ze Mirah goed klinken. Haar stem blijft overeind en ook het songmateriaal blijft staan. Ze mag er trots op zijn.