Verborgen in het halfduister van een vochtige kelder creëren de mysterieuze Lost Boys met behulp van een ontstemde gitaren, bestofte percussie, een accordeon en een oud keyboard de ideale soundtrack voor een lugubere verkleedpartij waarop de gasten in slow motion tempo dronken worden in een nevel zwanger van alcohol en weed. De link met verloren zielen als Davenport of Sylvester Anfang is niet veraf. Seht mag dan misschien minder bekend in de oren klinken dan pakweg Birchville Cat Motel of Anthony Milton, het werk van deze Nieuw-Zeelander is minstens even boeiend en op het veertig minuten durende stuk Syddo Paragone lijkt het alsof hij zichzelf opnieuw uitgevonden heeft. Stephen Clover vertrekt van samples die in een loop gebracht worden. Aan het begin van de track horen we iets wat aan schuifelende voeten doet denken waarboven geleidelijk aan nieuwe geluiden geplakt worden tot de hallucinerende geluidsgolven oplossen in een verrassend groovende onderwater drums. Tot ook die weer verdwijnt in een donkere massa van onheilspellende gekraak, geklop en gebonk. De sfeer wordt nog grimmiger bij Wapstan, het drone-project van Martin Sasseville uit Montréal. Een kille wind roept en verleid ons tot een tocht doorheen kale wouden met ondoorzichtige mistbanken en opschrikkende krassende kraaien. Een indrukwekkende beklemmende sfeer die de nekharen doet oprijzen en de paranoia in ons naar boven brengt. Met Flash Bunny & The Syncopated Elevators Electric Circus blijven we in de sfeer hangen, C. Stevens en JH. Rigo komen uit het Brusselse en hun elektronische drones doen bij momenten wat denken aan die van Vibracathedral Orchestra. Langzaam zwellen deze twee geluidsbrokken aan in een steeds gedetailleerder en voller wordende massa tot die halfweg ontspoort in een vrolijk chaotisch vibrerende waanzin.